ne zamana malik olmayý baþarabildik
ne de
yüzümüze vuran sahte güneþe
sýrtýmýzý dönebildik
bu son hayat dersimizdi
belki
yarým býraktýðýmýz
içimizdeki kum fýrtýnasý
dindi

zemheri yanýbaþýmda býçak gibi keskin
þehrimin karanlýk sureti uyandý yine
gecenin upuzun saçlarý öpüyor yeri
sana dair tümceler doladým saçlarýna
her þiirimin hikayesinde
figüran olan duygularým
derimi soyarcasýna hüzne boðdu

aþk
yalnýzlýðýmdan gelip geçersin
dur durak bilmeden
nefes almadan
miskin parmaklarýma doladýðým iple
yalnýzlýðýmýn þeklini çizip
kendimi sana baðladým
avazý çýktýðý kadar baðýran
tutumlarýmla
kendimi sana düðümledim

sana baktýkça
bir adým yaklaþtým aynalara
ayrýlýk çýkýnýný her hazýrlayýþýnda
kirpiklerim devrildi
ayna köþelerinde

ne olur süzülerek geç gözlerimden
bakma öyle kalbimi kanatýrcasýna
gün be gün
yorgunum
yokluðuna
içimde kopan afetlerin
hangisi sensin

söyle gülüm
umut ettiðim yaþamýn
kaçýncý sayfasýndasýn
sayfa sayfa atlasam
yetiþir miyim sana

umut ettigim yaþamýn
hangi sahnesindesin
saçlarýmý okþuyor yüreðinin sancýsý
beni de al sahnene
yitik bir nefes olayým
feryat bilmeyen soluklarýnda

avuç çizgilerime büyüttüðüm týrnaklarým
iç mezarlarýmý soymadan
kan izleriyle lekelenmiþ yüreðim
bir rüzgarla savrulmadan
karanlýðýn ortasýnda
düþüncelerimi cahilliðimden
azad etmeden
bir tebessüm ver
kalemim yürüdükçe
sayfam boyun eðiyor

kalem dokunuþlarý
gün tenime deðmeden
uyumuyor...

Sevda Gencer