Býrak birbirinin ayný aþklarýný bir kenara. Sen bende baþka sevildin, kopkoyu. Artýk sýðmaz bendeki aþkýn, yazacaðýn hiçbir þiire.

“Yaz/ Sil”in bol olsun bundan böyle!

Titriyorsam geçtiðin her cümlede, içimin en büyük inkýlâbý adýn ise, zamaný katledebiliyorsam uðruna, yalnýzlýðýn gönüllü alýcýsý oluyorsam, canýmdan düþüyorsa sana yazýlan her satýr katre katre…

Nefesin ruhuma karýþmýþ ve sen topraðýma düþmüþsün “pek aðýr” .

Böyleceyken bendeki ahval, söylesene bana, aþkýn mý zamaný yoktu sana, senin mi zamanýn yoktu aþka, yoksa zamansýzlýk mýydý adýn?

“Ben çok güzel âþýk olurum” demiþti adam.
“Ben de çok güzel unutulurum” demiþti kadýn.

Doðuþtan hazýrlýklýyýz aþka, fakat her dem hazýrlýksýz ayrýlýðýn erken sýzýsý. Derin býçak yarasý gibi severken öyle kolay deðildir görünmez olmak. Eðer görünmez oluyorsam aþka ve sana, kocaman bir anlamý olmalý bunun.
Ve býrakabiliyorsam izbe bir köþeye, avucumda sýmsýký tuttuðum sesini, sancý veren nedenlerim olmalý, acýtan, sýzlatan nedenlerim…

Ben sana denizdim uçsuz bucaksýz, sen derelerden bahsettin övgüyle. Ben sana ummandým kýzýlca, bin dereden mavi getirdin koynuma.,

“Benimle yaðmurda ýslanýr mýsýn?” diye sormuþtu adam.
“Yaðmurdan özür dilerim ama, asýl avuçlarýn, bereket çeþmesi” demiþti kadýn.

Mevsimleri birlikte deðiþebiliriz. Ama gördük ki mevsimler bizi deðiþemez. Ben sana denizdim, dalga ve rüzgârýn taþýdýðý. Sen eteðindeki taþlarý silkeledin üzerime. Gördü bunu tarih, biledi keskin diþlerini. Meydan okusaydýk keþke çaðlara…

Ama ben sensiz de beslerim göðsümün kuytusundaki seni. Var ya da yoksun ne çýkar, çaresizliði doðuyorsa þayet gökyüzü.

Gökyüzü ile toprak arasýna asýyorum bizi, rüzgâr kurutsun diye ýslaklýklarýmýzý.

Kýrmýzýyý sevene ne ateþe dokunmak, ne de hazandan geçmek zor gelir. Bir tek unutulmak saplanýr sinesine, ölüm gibi. Nisyanda gömülür diri diri.
Ve tartmaz terazim aklýmý tutman gibi mi aklýna takýlýp, takýlmamam.

Zor gelmez uykumu uðruna dirhem dirhem bölmek.
Gecenin kör karanlýðýnda, sessiz ve sakin dikilir hüznün mabedi topraktan, arþa doðru.

Býrak ayný seviþlerini bir kenara, sen bende apayrý sevildin, kýpkýrmýzý. Kifayetsiz kalacak bendeki aþkýna inþa ettiðin her cümle.

“Yap/ Boz”un bol olsun bundan böyle!

/Nun/ Aralýk