Biz bir belkinin peþine düþmüþtük suskun saatleri saran gecelerde. Tüm suçlarý þeytana yüklemiþ yürüyorduk bir olmaza ve peþimizde þeytan yalnýz kendini almýþ sýrtýna.
Sorduðum hakkýn hesabýný soruyor geriden, zevki bende günahý onda ortak kalan.
Sade konuþmak suçsa sana, bana yahut bize, hepimize konuþana , adil bir adalettir düþünceyi susturmak yalnýz suret olana.
Biz bizden bekleneni yaptýk sadece, umut diðer yönde olsada. Kurtarýr umudundaydýk birler binler, binler biri, birin ben olmasý umuduyla bazen.
Elbette ki kibirdi en sevdiði günah , öyle olduðu söylenen. Tek günahtý onun için, içinden çýkýlmaz olan.
Bir suçun azline sebep iman ama , üstünde gök altýnda tufan, rahmetle uzanýr el, ancak hep bir yüksek dað umuduyla elleri iten kibir sebeptir, sebepsiz olmasada olmamalý boðulmalara, çýkýþlara girilmemiþ bir inancýn son kapýsýndan.
Olmalar içinde bir olmadýr oda nihayetinde, en son sorgunun hesap terazisinde.
Suçlu ancak cürmünün terazisi dengelendikten sonra suçsuzdur dedi biri benim aðzýmdan, benim sesimi duyan kulaklarýmýn þahitliðinde.
Ancak yargý kabul edene adildir , etmeyene hep haksýz.
Kibrinin kaf daðýndan eþitlik reddeden nefs mutlak suçludur ki, hakir gördüðüyle ayný terazide dengelenmeyi kabul edene dek.
Mahþerin kuyruðunda her olmuþ suçu kadardýr, yahut suçsuzluðu meyline düþmüþ dahi olsa da.
Ancak ' ne' ve 'ne kadar' olduðunu fark etmenin þartýyla.
Sonra sonun ýþýktýr yahut sonsuz karanlýk. Bilinmez. Dedik ya bir belkinin peþine düþmüþtük suskun saatleri saran gecelerde.
Bilemezdik belkinin dýþýnda kalan bilmediklerimizi.
Mahþerde gözlerimiz kuyrukta, günahlarýmýzýn sebebi deðilde isteklisi olan nefs baþý yorgunluðunu taþýyan ayaklarýna düþmüþ, aklý buncaya rahmetle uzanan elin umudunda gelirmi diye beklerdik.
Ve umuduna cevabýn merakýn içimizde büyürken kendi umudumuzun korkusuyla titrek, unuturduk bizden baþka ne varsa, ne yoksa, varla yokun arasýna sýkýþtýðýmýz o saatte..