Rüzgâr yanaðýný ve saçlarýný yalayýnca babasýna daha bir sokuldu genç kýz. Yazýn son günleri yaþanýyor, sonbahar her fýrsatta kendini hissettiriyordu. Verandada ki salýncak adeta küçük bir limandý onun için. Dertlerinden uzaklaþmak istediðinde burada saatlerce oturur uzak âlemlere dalardý. Bazen annesi kendine eþlik eder, yan yana hiç konuþmadan iki yabancý gibi dururlardý. Sonbahar rüzgârlarý baþladýðýnda annesinin sýcak nefesini hissetmek, ona sokulmak mutlu ederdi genç kýzý, içi ürpererek daha bir sokulurdu annesine. Halinden üþüdüðünü hisseden anne yeþil þalýný getirir kýzýn omuzlarýna sarardý. Sarýldýðý þalý derin derin koklar, annesinin kokusunu içine çekerdi. Kurumuþ yapraklar, bahçede oradan oraya dolaþýr durur, rüzgâr hangi yöne eserse o tarafa sürüklenirlerdi. Turuncu yapraklar en sevdikleri idi. Annesi ile onlarýn sürükleniþini izler, yaprak mý, rüzgâr mý oyunu oynarlardý.
Seçtikleri yapraðýn rüzgâra yenilip yenilmediðini gözlemler, yenilmeyen yapraðýn zaferini kendi zaferleri gibi algýlayarak mutlu olurlardý. Gözüne kocaman bir turuncu yaprak kestirdi, kenarlarý kýzýllaþmaya baþlamýþ büyük çýnar yapraðý, önceden çok etli olduðu her halinden belli ama ya þimdi, etli halinden ve yeþilinden eser yok, aðacýna bile tutunamamýþ, düþmüþ sahipsiz kalmýþ yine de direniyor.
-Gitmeyecek, dedi genç kýz.
Baba sessizliðini bozdu, umursamadan:
-Hýýý, dedi sadece
-Gitmeyecek diyorum, yaprak, þu turuncu kýzýl renkli çýnar yapraðý var ya o iþte, rüzgâr onu sürükleyemeyecek.
Babasý garip garip yüzüne baktý kýzýnýn
-Biz annem ile oynardýk, ikimizde birer yaprak tutar, rüzgâr estikçe sürüklenip sürüklenmediðine bakar, sürüklenmeyen yapraðý þampiyon ilan ederdik.
-Ya ikisi de sürüklenirse?
-O zaman ikimizde kaybetmiþ olurduk, dedi genç kýz, dikleþmiþ boynunu tekrar munis bir eda ile babasýnýn omzuna dayadý, mýrýldanýr gibi bir sesle:
-Biliyor musun, annemi çok özlüyorum, onu düþünmediðim tek aným yok. Keþke yanýmýzda olsaydý, benim üniversiteyi kazandýðýmý görebilseydi, yarýn kayýt yaptýrmaya üçümüz birlikte gitseydik.
Duraksýyor genç kýz, babasýnýn omzuna yasladýðý baþýný kaldýrýp, dikleþiyor. Konuþmalarýnýn teyit edilmesini ister gibi bakýyor babasýnýn yüzüne
-Sen özlemiyor musun baba, hiçbir þey söylemiyorsun
-Özlüyorum, elbet özlüyorum lakin hayat devam ediyor yavrucuðum, özlemimiz, aðlayýp dövünmemiz onu geri getirmeyecek biliyorsun.
-Evet, biliyorum ama… Neyse ben yatmaya gidiyorum, iyi geceler.
-Ýyi geceler kýzým.
Odasýna geçip, yataðýna oturdu genç kýz. Sabah erken kalkacaktý. Uykusu yoktu ama kendini zorlayýp uyumalýydý bir an önce. Uyumak istemiyorum dercesine boþ gözlerle bakýndý çevresine, komedinin üzerindeki günlüðe takýldý gözleri. 15.yaþ gününde annesi almýþtý.
-Sevinçlerini, üzüntülerini, kýzgýnlýðýný, anlatamadýðýn her þeyi yaz kýzým. O senin dert ortaðýn olsun.
-Ýyide benim dert ortaðým sensin ona gerek yok ki
-Ben her zaman yanýnda olamayabilirim güzel kýzým, hayat bu.
Hayat bu, dedikten sonra susmuþtu annesi kim bilir belki de olacaklarý hissetmiþti. Annesini kaybettikten sonra altý ay kadar eline almamýþtý defteri. Ona kýzgýndý, sanki annesinin ölümüne o sebep olmuþtu. Hiçbir þeyini yazmak istemiyor hatta defteri parçalamamak için kendini zor tutuyordu. Birkaç defa yýrtmak istemiþ annesinin elinde defter ile odaya giriþi gözünün önüne gelince vaz geçmiþti.
Defteri eline alýp sayfalarý yavaþ yavaþ çevirmeye baþladý. Annesinin ölümüne kadar yazdýklarýný okudu.
-Ne kadar uyduruk yazmýþým, dedi kendi kendine. Annesinin ölümünden sonra yazdýklarý daha içli, dokunaklý ve anlamlýydý. Acýlar insaný piþirip, olgunlaþtýrýyor, hayata bakýþýný bile deðiþtiriyordu.
Yazma hissi ile yanýp tutuþtuðunu hissetti, duygularýný aktarýrken sanki annesi ile konuþuyordu daha doðrusu kendisi hep anlatýyor annesi ise her zamanki gibi sessizce dinliyordu.
Günlüðünde yeni bir sayfa açýp yazmaya baþladý:
“Sevgili günlük, epey bir aradan sonra yine birlikteyiz. Yarýn babam ile uzun bir yolculuða çýkýyoruz. Üniversiteye kaydýmý yaptýrdýktan sonra birkaç gün daha kalýp gezmeyi düþünüyoruz. Annemden sonra ilk defa babam ile beraber tatil yapacaðýz. Caným babacýðým, kaprislerime katlandý, bir bebek gibi avuttu beni, incitmedi, kýzmadý, kendi hayatýndan fedakârlýk yaptý en büyük korkum olan yeni bir evliliði düþünmedi hatta sözünü bile etmedi. Böyle bir þeye kalkýþsa dünyam baþýma yýkýlýrdý her halde, kaldýramazdým, annemden sonra evimizde yabancý bir kadýný görmek, babamý ve annemin hatýralarýný onunla paylaþmak yok yok düþüncesi bile korkunç. Tahayyül etmek istemiyorum. Küçücük dünyamýz yetti bize anneciðimin hatýralarý ile yaþadýk, resimleri evin tüm duvarlarýnda asýlý, hep karþýmýzda, her gün tozlarýný alýp siliyorum, bu arada uzun uzun sohbet ediyoruz. Yine ben anlatýyorum o dinliyor, eskisi gibi aðlamýyorum artýk, onu üzmek istemiyorum biliyorum ki ruhu hep yanýmda benimle beraber, aðlamamý istemezdi hiç “bir damla gözyaþýna dünyayý feda ederim” derdi. Güzel meleðim benim, seni çok seviyorum. Hatýralarýný yaþatan, seni unutmayan, evimize baþka bir kadýný sokmayan babamý da çok seviyorum ama senin yerin baþka”
Genç kýz, içi kýpýr kýpýr, tarif edilmez bir heyecan ile yazýyor, babasýnýn kapýya kadar gelen konuþma seslerini bile duymuyordu.
-Anlýyorum ama söyleyemedim, öylesine mutluydu ki bozmak istemedim. Diyemedim, kýzým ben evleneceðim diyemedim iþte, ne yapayým. Neyse sen merak etme yarýn kayýt yaptýrmaya giderken anlatýrým, biliyorsun önümüzde uzun bir yol olacak, diyordu babasý telefonun öbür ucundaki kadýna.
Genç kýz ise konuþmalardan habersiz, sevinçle günlüðünü yazmaya devam ediyordu.