Mavilikleri görürsün yavaşça açılır gözlerin,
Sessizce bürünürsün uzaklara
Sen kimsin diye sorarlar her seferinde
Bakamazsın yüzlerine nedeni bilinmez bunların
Sebebi yoktur yaşanan acıların
Sevmeye bile korkarsın
Nedeni bilinmeyen aşk acılarını çekersin
Müziğin sesini duyarsın belki senin şarkın çalar radyoda
Ağlarsın o zaman gözlerin nemlenir
Sevmeyi hatırlarsın kırdığın kalpler gelir aklına
Her seferinde daha fazla göz yaşı dökersin
“Niye?” dersin kendi kendine
Korkarsın başkalarına yaklaşmaktan.
Aynı acıları duymaktan korkarsın.
Ben yaşarım her seferinde bu acıları,
Seni sevmeye nerede başladım?
Sana nerede bağlandım böyle delicesine?
Beni sana iten neydi?
Korkularımı yeneme yardımcı güç kimdi?
Sen kimsin? Ben kimim?
Sor kendine bunları bak aynada yüzüne,
Düşün sade bir şekilde,
Kaçma bende,Uzaklaşma ağlatma diğerleri gibi.
Mutluluğa hasret bir gönül var karşında,
Baksana gözlerime yalan söyler mi onlar sana
Bırakma ellerimi yolumu bilmeyen çocuklar gibiyim
susuz topraklarda kurumuş bir gül misali
sevginin suyuyla gelde sula beni