Eskiþehir Þeker Fabrikasýnda büro memuruydum. Fabrikanýn hemen arka tarafýndaki Gündoðan Mahallesinde Þeker mensuplarýnýn kooperatif kurarak inþa ettirdiði “Güney Þeker Sitesi”ndeki bir evde kiracýydým. Kooperatif evleriyle fabrika arasýndaki boþlukta da sitenin çocuklarý oyunlarýný oynarlardý.

Oðlum, yaþýtlarýna göre biraz çelimsiz bir çocuktu. Buna karþýn futbola karþý üstün bir kabiliyeti vardý. Bu kabiliyeti nedeniyle, kendisini daha da geliþtirmesi için kaydettirdiðim Þekerspor Futbol Okulundaki antrenörleri, gelecekte onun Türkiye’nin sayýlý futbolcularýndan olacaðýný söylüyorlardý.
Hemen her akþam yaptýklarý çift kale maçta, sürekli yenilgiye uðrattýklarý rakip takýmdaki çocuklardan birisi, maç bitip de daðýldýklarý vakit, oðlumu bir kenarda sýkýþtýrarak, maçlarda kendilerine gol atmamasý için sýkýþtýrýyormuþ. Bunu öðrendiði vakit yanýma çaðýrdýðým oðluma, kendini böyle hýrpalattýðý için kýzýyorum. “Ayýp deðil mi, hergün kendini hýrpalatýyorsun o piçe!”

Oðlum, “önemli deðil ya...” diyor. “Onun takýmýna gol atmamamý istiyor, ama ben her maçta atmaktan vaz geçmiyorum.”

“Tamam da, kendini hýrpalatmamalýsýn.”

Ýtiraf ediyor: “Ben kavga etmesini bilmiyorum ki, ne yapabilirim?”

“Hiç kimseyle kavga etme; ben de istemem kavgacý bir çocuk olmaný, ama onlar seninle kavga etmeye kalkýþtýlar mý da daima ilk yumruðu vuran sen ol! Ýlk yumruðu vuran, kavgayý her zaman kazanýr. Ýlk yumruðu vurduktan sonra da ikinci, üçüncü yumruklarý vur gitsin. Hatta, bacaðýnda diz kapaðý üstüne saðlam bir pis burun geçirip evine topallatarak yolla dürzüyü…” Oðlumun, verdiðim bu dersi iyice anlamasýný istiyorum. “Anladýn mý?”

“Anladým.”

“Ne yapacakmýþsýn?”

“Ýlk yumruðu ben vuracakmýþým. Sonra da tekme tokat giriþecekmiþim…”

“Afewrin, aynen öyle yapacaksýn…”

Sonra da iyi bir kroþenin, direkt yumruðun, en iyi nasýl atýlacaðýný öðretmeye baþlýyorum.

“Bak bu yumruðu savurdun deðil mi? Savurdun. Tam rakibinin suratýna deðeceði an, yumruðunu bir burgu gibi döndüreceksin. Rakibinin suratýna burgu gibi dönerek vuracak yumruk…”

Akþam olup da eve dönerken, ayný çocuðun oðlumun önünü kesiþine þahit oluyorum. Siniyorum köþeye, olacaklarý gözlemeye baþlýyorum. Çocuk, ðluma hafif hafif vurup tehditler savurdukça, ilk yumruðunu bir türlü idiremeyen oðlum, “yapma! Yapma bak, fena olur sonra! Vurmasana ya…” diye diye gene hýrpalatýyor kendisini.

Öðrettiklerim bir kulaðýndan irmiþ, öbür kulaðýndan çýkmýþ. Sinirleniyorum. Ne hali varsa görsün, diye söylenerek, eve gitmek için köþeden ayrýlýyorum.

Oðlum, beni fark eder etmez, “E-e! Yeter be!” diyerek bir direkt geçiriyor oðlanýn burnuna. Oðlan, yediði ilk yumruðun hemen ardýndan yediði ikinci, üçüncü yumruklarla yere yýkýlýyor. Ben, onlarý görezden gelerek geçip gidiyorum.
Oðlum, kavgadan sonra bir huzur buluyor. Yaptýðý kavganýn akibetini duyan hiç kimse ona külhanbeyliðe kalkýþamýyor bir daha…

Dövdüðü çocuðun abisi hariç tabii ki… Lise talebesi olan abi, ortaokul talebesi olan oðlumu çevirip bir güzel pataklýyor.

O akþam da ben arkadaþlarla meyhane muhabbetine takýlmýþým ki, kafam çakýr keyif. Eve geliyorum. Evde, bir de ne göreyim?Opðlumun burnundaki kanamayý durdrmak için uðaþan hanýma, “ne oldu?” diye soruyorum.

Açýklýyor: “Ne olacak! Oðluna dövdürdüðün çocuðun lise talebesi abisi de çevirip oðlunu dövmüþ.”

Sinirden, adeta kuduruyorum. “Koskoca oðlan nasýl dövermiþ benim oðlumu! Evleri nerede onlarýn?”
Hemen þurada, caddede…”

“Yürü, evlerine gidiyoruz!”

Oðlumu da yanýma alýp, gösterdiði evin kapýsýna dayanýyorum. Kapýyý açan evin babasýna, “Bakýn beyefendi, çocuklarýmýz birbirleriyle kavga edip durmaktalar ve bu hiç de iyi bir þey deðil,” diyorum. “Lütfen çocuklara nasihat verelim de kavga etmesinler birbirleriyle. Barýþtýralým onlarý da, birbirleriyle arkadaþca oynasýnlar…”

Adam, olgunlukla karþýlýyor bu önerimi.

Çocuklara, birbirlerinden özür dileterek barýþtýrýyoruz. Huzur içinde eve dönüyorum.
*
Günün birinde oðlumun günlüðü geçiyor elime. Defterinde, yukarýdaki olayý aynen þöyle kaleme almýþ:

“Mahallenin belalýsý Ahmet’’i, babamýn tavsiyelerine uyarak bir dövdüm, dövdüðüme döveceðime piþman oldum; çünkü abisi de onun öcünü almak için beni öyle bir dövdü ki, gözlerimin morluðu geçinceye kadar, bir hafta sokaða çýkamadým.

Babam eve gelince, söyledim. Ýçki içmiþ, sarhoþ, benim oðluma kimse dayak atamaz, yürü göster þunlarýn evini bana diyerek, bir ayaklandý ki, gidip oðlaný da babam dövecek diye sevinçten uçacaðým neredeyse. Hevesle gittik, kapýyý çaldýk. Babam onlara gösterecek þimdi diyerek, zevkten dört köþe olmuþum.

Kapý açýldý. Kapýya aðaç yarmasý gibi bir adam çýktý. “Buyrun!” Rahatlýkla söyleyebilirim ki, adam, babamýn tam iki misli.

Ayýdan beter bir adamý karþýsýnda gören babam, “Sizin çocukla bizim çocuk kavga etmiþler de… Çocuðu getirdim, bir özür dilesin de, barýþsýnlar diye…” diyerek bir kývýrttý ki, o an ben yýkýldým, babam bütün karizmasýný yitirip gözümde ufaldý, ufaldý, küçücük kaldý…”