Saat gecenin tam ortasý. Gecenin sessizliði evlerin elektriði birer birer gittikten sonra iliklerimde hissedilmeye baþladý. Elektrik gidince evi puslu bir karanlýk sardý. Kalkýp bir mum yakýp odamý loþ ýþýkla aydýnlattým. Küçük pilli radyomu açtým ve gecenin karanlýðýyla özdeþleþen aðýr þarkýlarla odam yankýlanmaya baþladý.
     
     O kadar gürültü patýrtý içinde yaþýyoruz ki o anda sessizliði sanki yeni tanýdým. Yaþantýmýz gürültülülerle þamatalarla doluymuþ meðer. Dýþarda araba,insan sesleri... Evde hiç olmazsa bir televizyon ya da radyo sesi...
     
     Aslýnda insanlar sessizlikten ve yalnýzlýktan kaçýyor. Yalnýzlýkla, sessizlikle yüzleþmek insaný ürkütüyor. Çünkü insan ne zaman yalnýz kalsa iþte o anda kendisiyle baþbaþa kalýyor. Sanki baþka biriyle konuþuyormuþ gibi kendisiyle konuþuyor. Ýçinde iki kiþi oluyor. Sorgulayan ben ve cevap bekleyen ben... Sorgulayan ben ardý ardýna sorulara sýralamaya baþlýyor. Ne yapýyorum? Nereye doðru yol alýyorum? Neler yaptým? Neleri baþardým? Ýstediklerimin hangilerini gerçekleþtirebildim? Neler beni hayalý kýrýklýðýna uðrattý? Ne için yýkýldým, ezildim kaybettim? Fedakarlýklarýma, emeklerime, katlanmalarýma deðdi mi? Sorular,sorular...
     
     Cevap bekleyen ben suskun, çaresiz önceleri. Sorular çivi gibi böðrüne saplanmýþ bir halde. Yavaþ yavaþ kendine gelip yanýtlamaya çalýþýyor sorularý. Cevaplar tatmin etmiyor sorgulayan beni. Zaten tatmin ediyor olsa iþte o zaman hayatý gerektiði gibi dolu dolu istediðim gibi yaþýyorum der sorgulayan ben. Daha doðrusu sorgulayan ben olmaz.

     Bu düþünceler iyice karanlýða doðru sürüklüyor beni. Karanlýða iyice batmaktan kurtulmak için bir ýþýk arýyorum. Bir küçük ýþýk olsa bile yeter. Önümü görebilsem, karanlýða doðru deðilde aydýnlýða doðru yürüyebilsem. O ýþýk birden beliriyor karþýmda. Küçük, çok küçük bir ýþýk. Küçük olmasýna raðmen yaydýðý aydýnlýk oldukça fazla. Etrafýný gündüz gibi aydýnlatýyor. Iþýk sarýyor odamý. Kaplýyor herbir yaný. Duvara bakýyorum ýþýk duvara yansýyor. Gözlerimi kýsýyorum daha dikkatli bakýyorum yansýmaya. AÞK yazýyor duvarda. Iþýðýn kaynaðý AÞKmýþ meðerse.

     AÞK, bazen çok güçlü bazen zayýf, bazen güneþ gibi bazen mum ýþýðý gibi aydýnlatan ama hiçbir zaman sönmeyen bir ýþýk hayatýmýzda...

     Sevginin tomurcuklarý aþkdýr. Aþk tohumlarýný serpince kalbine insan, o tohumlarý ilgiyle þefkatle emekle sulaya sulaya bir filiz çýkarýr kalbinde. O filiz dallanýp budaklanýr ve kocaman bir sevgi aðacý olur. Aslýnda derler ya aþk kýsa sürelidir biter diye. Aslýnda aþk bitip yokolmaz. Eðer güzel beslenirse aþk tohumu sevgi aðacýnýn içinde aslýnda hala vardýr. Aðacý söküp kalbinden çýkarsan bile mutlaka kökünden biþeler kalýr kalbinin derinliklerinde. O derinliklerde kücücük moleküllerin içindeki aþkdýr. Tamamen yok olmamýþtýr. Yalnýzca bir element iken atomlarýna ayrýþmýþ ve yeni bir elementin yani yeni bir aþkýn hammaddesi olmuþtur.