Yakýþtýramamýþtýr yerlerde sürmeye kendini
Yayla olmaya, ova olmaya, vadi olmaya, þu olmaya bu olmaya
Onun için secdeden sonra
Selama kalkmýþtýr Hakteala’ya..

…Aðrý gibi. Vakur duruþuyla en zirveden kainatýn küçük yaratýlmýþlarýna saygýyla selam verircesine.Aðrý gibi heybetli,Aðrý gibi sessiz,Aðrý gibi dilsiz çýðlýklarla yükselerek içimde.5137 metreden kalbimin ürkek ritmli rakýmýna ince bir “aðrý.” Nuh’un gemisi misali; tufanýn sýðýnaðý hep mi oydu, o hep mi oradaydý?
Bilmezdim daðlarý. Onlar ki konuþurlar, lavlar biriktirirlermiþ en sert kayaçlarý eritircesine. Onlar ki en ayaza çalan yerlerinde açan dað çiçekleriyle bir olup secdeye dururlarmýþ ayný safta.
Kocaman bir Dað gibiydi o da. Sönmüþ bir yanardað mýydý, yanýnda belinde ne varsa yakmaya hazýr bir volkan mýydý ben bilmedim.
Vakt-i Kermes’in son saatleriydi. Güneþ ve bulutlar ahenkli birer oyun çocuðu gibiydiler. Yaðmurla süslenen güneþli bir bahar ikindisi. Kalbimde hayýrlara vesile olmanýn tatlý rahatlýðý, bedenimde þikâyetsiz bir yorgunluk ve gözüme iliþen bir tebessüm. Birbirinden habersiz paylaþýlan mekânlarýn dýþýnda ilk orda gördüm onu. Bakýþlarýnýn takibinden rahatsýzlýk mý duymalýydým hoþnutluk olarak mý tesir etmeliydi ayýrt edemedim bir süre. Esrarengizdi. Cevabýný bilmediðim bir bilmece, çözülmeyi bekleyen çok bilinmeyenli denklemler gibiydi zihnimde. Belki de bu yüzden hep kolaya kaçmaya çalýþmýþtým bir labirent gibi hayatýn her yerinde. Sanki alýþýlmýþ bir keder vardý esmer yüzünde. En sadýk dostu gibiydi hiç düþürmediði sigarasý elinde. Köklü bir çýnarýn kovuðu misali; ýslanmaktan hatta gözünden sakýnacak gibi…Kabuðu vardý sanki herkese açýlmayan, binbir deðerli hazineden daha kýymetli bir kalbi saklayan.Meziyetlerin en büyüðüne sahipti. Sabr u Sebat edebilmeyi gönlüm ondan öðrendi. Her zaman mý az gülümserdi? Öyle ya nadir olan her daim daha kýymetliydi. Bu yüzden zannýmca onu gülümsetmek pek çok þeye bedeldi.
Nisan yaðmurlarý yaðdý çokça çocukluðumda. Çiseleyen damlalarýn arýndýran þefkatine sýðýndým. Çok yaðmur yaðdý ve ben çok gezdim kalbime kadar ýslatan rahmetin altýnda. Çok yaðmur gördüm fakat her yaðmurun ardýndan çýkmazdý Gökkuþaðý. Ýþte o; her karamsar bulutun ardýndan beklenendi. O Ebemkuþaðýydý. Yedi rengin gökteki kuytu diyarýydý.
O Aðrýydý. Eteklerine düþen bir meteorun açtýðý çukurdan baðýrdý. “Seni Seviyorum” diye iki kelimelik bir çýðlýk uzaklarda yankýlandý. Ben duymadým. Gözlerinin bebeðinde gördüm, gözlerinin beyazýnda okudum, ellerinin sýcaklýðýndan aldým ama hiç duymadým. Rüzgarýn uðultusundan, kalbimin saðýrlýðýndan ya da dile gelmeyip yürekte kaldýðýndan…
O bir daðdý. Bense en toktaðan karlý zirvesinde Huþ Aðacý olmaya talip bir “aþk korkaðý”…