düþlerin yýldýzdan elleri vardý
ve yaðmur yaðmur kokularý
öpüþlerinden gece çatlardý
ay þaþýrýrdý seviþmelerinden
zamanýn ve mekanýn ötesindeydi vatanlarý
uçurumlar korkutmazdý onlarý
düþlerin masalsý gözleri vardý
ki ýþýtýrdý zýndanlarý
körler görürdü onlar baktýðý zaman
bir yaprak düþtü
düþ düþtü
düþ düþe düþtü
düþ-tü
düþleyeni öldürerek
düþler de ölür... (yerleþik gezgin’den/a.d)


Kalbimizin o gizli yerinde, bize ait, sadece bizim bildiðimiz düþ ülkeleri, düþ bahçeleri...Umudun topraðýna ekilen düþler daha bir baðlar bizi. Zaman acýmasýz elleriyle güzü savurduðunda, nice yapraklar dökülür kalbimize. Umut bitince nice düþ ölür...
Düþ öldükçe, düþleyeni de yavaþ yavaþ öldürür
Kalbimizin o gizli yerinde, bize ait, sadece bizim bildiðimiz düþ ülkeleri, düþ bahçeleri her defasýnda yeniden tarumar olunca, giderek kaybolur, bu dünyada isteklerini gerçekleþtirme umudu. Bizden bir þeyler gider yaþamýmýzdan giden her insanla…
Her kaybediþte bir þeyler kaybolur azmimizden, yeniden deneme kararlýlýklarýmýzdan…
Her gidenden bir þeyler kalýr bize acýya dair ve hep kanayacak olan…
Gecelerin ortasýnda yapayalnýz kalýrsýn
Kendine umutlar kes makasla kâðýttan bir þeyler keser gibi…
Yazýlmamýþ dizelerin acýsý kanar bir yerlerinde; ya da söylenmemiþ, bir türlü, içinden gelmemiþ sözlerin. Bazan tam boðazýna, dilinin ucuna gelmiþken, karþýndaki insanda o sözle örtüþmeyen bir ayrýntý keser yolunu cümlelerin. Kalbimizin o gizli yerinde, bize ait, sadece bizim bildiðimiz düþ ülkeleri, düþ bahçelerine ait deðildir karþýndaki insan. Sen de onun içinin saklý yaylalarýna ait kiþi deðilsindir. Sürekli itirazlarla, karþý çýkýþlarla birileri seni baþka biri yapmaya çalýþýr, sen de onlarý baþka bir insan. Kendini gerçekleþtirmekti oysa sevda dedikleri. Kimsenin yanýnda kendi gerçeðini yaþayamamýþlýklarýn son bulduðu yerdi.

Hasta sistemin, gelecek kaygýlarýyla, geçim sýkýntýlarýyla, reklamlarý, eðitim sistemi, gerçeði örtmek için var olan propaganda malzemeleri bütün insanlarýný ve insan iliþkilerini de hastalandýrýr. Sosyal, kültürel, ekonomik, duygusal, cinsel ve bizi o toplumun ayrýlmaz bir parçasý yapan her tür iliþki, hastalýklýdýr; eðer sistem hastaysa. Orada bireyler istemleri dýþýnda kimliklere, kiþiliklere, rollere büründürülmüþ, iliþkiler de insani olmaktan çok, görev anlayýþý veya gereksinim olarak vardýr. Baðýmlý, dýþa baðýmlý toplumun her bireyi de bundan payýný alýr. Geriye ise kalbimizin o gizli yerinde, bize ait, sadece bizim bildiðimiz düþ ülkeleri, düþ bahçelerinin hayali kalýr.

Sana el uzatanýn, kolundan tutanýn bunun karþýlýðýnda bekledikleri olacaktýr. Bunu aþanlar daha saðlýklý davranýr ama haþerat gibi birbirini yiyen kitle, iyi niyeti kullanýp sahibini de enayi yerine koyar. Dostun, senin derdini paylaþmak için deðil kendi yükünü zehrini sana kusmak için vardýr. Her sevgili kendi geçmiþ yaþanmýþlýklarýna göre yaklaþýr sana. Her insaný var eden daha çok geçmiþ yaþanmýþlýklarý deðil mi.

Yine de karþýmýza çýkan her insan bizim için farklý bir yaþama biçimidir. Kimi seçersen ona göre yaþarsýn biraz da. Ama karþýlýklý müdahalesiz bir arada olabildiðin daha çok sana dairdir.

Acaba herkes aldatýr mý; aldatma isteðini ortaya çýkaracak olaný bulduðu zaman. Her zaman bir daha iyisi varsa dünyada, her insanýn arayýþý hep sürer mi.

Tüm yaþam bir aldanýþ bir yalandýr belki. Boþu boþuna kovalar dururuz, kalbimizin o gizli yerinde, bize ait, sadece bizim bildiðimiz düþ ülkelerini, düþ bahçelerini. Belki de kendimiz için uydurduðumuz büyük bir yalandýr bunlar. Kuþkusuz düþ bahçeleri, düþ ülkeleri sevdiklerinle birlikte yaþadýðýn kuru duvar dibidir. Ve orada yaþamýn tüm zorluklarý fazlasýyla vardýr. Bunlara raðmen birlikte olabilmenin bahçeleridir o kuru duvar dipleri.

Herkes aldatýr,sevginin yüksek kesimlerin makasýyla biçilen reçetelere göre yaþandýðý yerlerde. Ýnsani deðerlerin santim santim ölçülerek kullanýldýðý, maddi deðeri olan yerlerde.”Ben sana þunu almýþtým…” Ben sana þunu vermiþtim “ gibi laflarýn tartýþmalarda malzeme olduðu yerlerde aldatýr hesapla kitapla uðraþanlar. Yâri de alabilecekleri bir mal gibi görenlerin dünyasýnda, mal maldan, el elden üstündür.

Sistemin bize býraktýðý,adýna da özgürlük dediði tutsaklýk alanýnda,sýnýrlý ve birbirine benzer seçenekleri kendimiz belirliyoruz sanýsýyla,hayal ettiðimizden bambaþka yaþamalara tutsak oluruz.Özgirlük sandýðýmýz birer tutsaklýk unsuru oluverir seçimlerimiz.Boþanma patlamalarý bir zamanlar dünyanýn en büyük aþký sandýðýmýz iliþkilerin sömürü ve tüketim toplumunda iflasýdýr.Gerçi seçenekler,genelde ayný meslek gruplarý ve sosyal statüler arasýnda,denklik ilkesine göre yapýlmýþtýr.Bu nedenle de hayalleri bile birbirine benzeyen milyonlarca memur ailesi,iþçi ailesi, tükenip gidenler…Çocuklarý ve onlarý biçimlendiren eðitim sistemi,boþanma nedenleri,kavga nedenleri de aynýdýr bu kiþilerin özgür istemleriyle kurduklarýný sandýklarý ailelerde.En baþta kendimiz aldatmýþýzdýr.Kalýplara uygun olarak, benzerlerimizden bize en benzeri seçerek seçimler yapýp,ailelerimize onaylatýrken.Ýnsanlarý meslekleri,kazançlarý ve diplomalarýna göre kategorize etme eylemine canla baþla katýlýnca,kurduðun birlikteliði aþk sanman,arkadaþlýk,dostþluk sanman doðaldýr ama bu yanýlgý yaþamýna malolacaktýr.


Belki de tüm yalanlarý gerçek kýlma savaþýmýdýr, yaþam; tüm düþleri, özlemleri insani ve yaþanýlýr yapma çabasýdýr. Kiþilerin, bu savaþýmý korkunç derecede yorucudur elbette.
Bu ne deli bir kovalamaca
Kaçan kim
Kovalayan kim
Biz kimi kovalarken, bizi kim kovalýyor

Yine de bir karþýlýðý olmalý sevince umuda dair yaþanan; hastanesiz yollarda ölenlerin bunca acýnýn çilenin yitiriþin. Bir karþýlýðý olmalý, hiç sebeplerle, trafik kazasýndan, ya da yoldaki serseri kurþundan ölenlerin, sakat kalanlarýn. Ama sistem kiþilere asla acýmaz. Umurunda bile olmaz. Ama insanoðlunun nimetleri yýldýzlardan çok olan dünyada, gelir gelmez kandýrýlmaya baþlayýp, ölünceye kadar aldatýlýþýnýn bir hesabýný soran bulunmalý.

Ýhanetleri, aldatýlmalarý ya dostlardan, ya akrabalardan yaþar yaþamýmýzýn çoðunu onlarla uðraþarak geçiririz. Hep erteleyerek gider ömrümüz. Bir ömür güzel dostlar arayýp, her defasýnda bencilliðin duvarlarýna çarparýz. Her þey karþýlýklý alýþveriþlerden ibarettir. Yaklaþýnca senin üzerinde hak sahibi olanlar, davranýþlarýnýn hesabýný sorar. Kýskançlýk, hasetlik, çekememezlik, giderek kin, nefret bunlara benzer pek çok duygu sevgileri baþlamadan boðar. Yaþamýmýzýn büyük bir bölümünde ya bunlarýn içindeyiz, ya yanýnda, ya karþýsýnda. Birilerinin fazlalýðý batar bize ama kendi eksikliðimiz umurumuzda olmaz. Ýçimizdeki bahçeler nasýl kurumasýn ki.

Kimi insan koskoca dünyayý tek tek kiþilerin batýrdýðý gibi düþüncelerden yola çýkarak, kendini kurtarma savaþýmý verir. Böylesi bir dünyada, bu kadar zulüm içinde, kendi iç huzurunu yaratmak için çabalar durur. Dünyayý mutlu kýlmak için herkes ibadet etse, acaba dünyadan kan biter mi. Kiþilerin iç enerjileri, derin düþünme ve insaný kâmil olmak için çýrpýnýr durur. Her gün dünyanýn cellâtlarýnýn o kadar çocuk, kadýn demeden katlettiði insanlara kör kalarak. Bu dünyada huzur içinde yaþar ve ölürken de tekâmülünü tamamlamýþ bir ruh olarak tevekkülle gider. Burada mý, burada zulüm devam ediyor hala… Ýçimizde düþ bahçeleri mutlaka olmalý, onlara dair umudumuz da olmalý. Onlarýn var olmasý bir baþkasýnýn varlýðýna da baðlý olmamalý. Umudumuzu kaybedersek, içimizdeki bahçeler hep kurur...

Geliþmiþ ülke nüfuslarýnýn çoðunluðu uyuþturucu kullanarak, depresyon haplarýyla veya alkolik olarak yaþýyor. Bu dünyayý çözememiþ insanýn yalnýzlýðýdýr. Yalnýzlýksa insan için dehþet bir þeydir. Kim bilir belki de düþ bahçelerimizin duvarlarýný yalnýzlýklarýmýzdan örüyoruz belki de. Kimsesizlik duygusu, nankörlük, alýnýp satýlan iliþkiler, ikiyüzlülükler kendine bir zýrh örüyorsun, düzenin kurallarýnýn dýþladýðý adamsýn, sen de o kurallarý zaten tanýmýyorsun. Seni kimse anlamýyor, anlaþýlamadan yaþamayý da öðrenir insan. Anlaþýlma kaygýsý taþýmadan. Aþkýna uygun biri olmadan ve böyle birini beklemeden yaþamayý da öðrenir insan. Bütün bunlar insanlarý sevmeye engel mi. Belki de asýl kendi deðerlerimizle insanlarý sevmenin baþlangýç noktasýdýr. Karþýlýk beklemeden sevmek... Düþ bahçelerinin duvarlarý olmaz zaten.

Þeytan ve melek; iyi ve kötü; fahiþe ve masum; acýmasýzlýk ve merhamet; daha bunlara benzer ne kadar karþýt duygu varsa, hepsi her insanda var. Hangi iradeli kiþi yalnýzca iyilikten ibaret hale gelmiþtir. Kiþisel olarak insani olandan yana içimizde büyümek, belki de o büyüme gerçekleþtikçe yaþam güzel olacaktýr her þart altýnda. Baþkalarýnda olana haset etmeden, boyun bükmeden yaþamak, acý karþýsýnda dik durmak.Ýçindeki sevgiyi ve umudun ormanlarýný büyütmek için sonuna kadar çabalamak.
Biz istesek de istemesek de, her insan bir saman çöpü gibi savrulur sonsuz binyýllarýn bir yerinde. Bu gün var yarýn yoksak, yýldýzlara bakarak gülümsemek gerekir. Nasýl olsa yaþamýmýzdan her giden bizi unutacak ve onun anýsý olacaðýz. Biz kendi zemherimizde kalacaðýz yine. En iyisi sýký giyinmek, içimizdeki insanlýða dair umudu üþütmemek için. Bir gün sonsuza karýþtýðýmýzda kimsenin haberi olmaz belki de geçmiþte kalanlardan. Koltuklar, kazaklar giysiler eskir ve yýrtýlýr,sýrrý dökülür aynalarýn, saraylar da zamana karýþýr kulübeler de yýkýlýr, kentler de deðiþir baþtan aþaðý. Yapayalnýz da olsan,nasýl ki kendinin en büyük sorgucusu ve celladý sensin,en azýndan kendin için daha da insan olmak bu kýsa konuklukta aslolan,baþkalarýnýn belirlediði doðrularýn ötesinde…Yaþadým diyebilmek kendin olmaktan geçer…


Adnan Durmaz
06.12.2009