SEVGÝLÝYE MEKTUPLAR
Bu size yazdýðým ikinci mektuptu aslýnda, lakin ne size vermeye hazýrdý yüreðim.

Ne de muhtemel reddinize…

Bir insanýn yüreðinden geçenleri söylemesinden daha doðal ne olabilir ki, bu nedenle, bu kez korkak yazmayacaðým cümlelerimi.

Times nehrine yüzümü dönmüþüm ve nehrin akýþýný seyrediyorum. Týpký oda yüreðimdeki gibi, med cezirler yaþýyor. Hiç aralýksýz sicim gibi yaðmur yaðýyor. Hava soðuk ellerim üþüyor, aðzýmýn buðusu ay ýþýðýna karýþýyor. Saat kulesinin sesi geliyor, belli ki saatler gece yarýsýný vuruyor. Etrafta, benden baþka bir kaç çift daha var. Fakat içlerinde yalnýz olan bir tek benim. Soðuk iklimlerin þehirleri gibi, soðuk da oluyor insanlarý. Burada geçen kaçýncý gün, gecem bilmiyorum. Üzerimde Siyah pardesü, içinde jilet gibi siyah bir takým elbise, gömleðim, kravatým ve elimde þemsiyemle tam bir Ýngiliz bey efendisiyim. Fakat yalnýzým.

Yalnýzým kelimesi çok dokunuyor bana, kalabalýklar çoðu zaman yalnýzlýklarý gidermiyor. Þu an yanýmda olmaný bilsen ne çok isterdim. Ne olurdu sadece sana sarýlýp saçlarýný okþasam, baþýný omzuma dayasan ve birbirimize sarýlarak karþýlasak sabahý.

Nasýl baþardýk bu kadar duygularý paylaþmayý, bunu talep etmem ne kadar doðru, yada bunu talep etme hakkým var mý ?

Samimi olmalý insan, içten deðilse yazýlan satýrlar ne anlamý var birbirini oyalamaktan baþka.
Bütün içtenliðimle açýyorum gönlümün tüm kapýlarýný, çalmadan girebilirsin içeri.

Bu sabah uyandýðýmda, bu gün diðerlerinden farklý olacak diye düþünmüþtüm. Ama nerdeyse bir önceki günün tekrarý gibiydi. Fakat içimi sarsan heyecanýn sana mektup yazacaðým gerçeðini kanýksadýðýmda, daha büyük bir heyecan ve sevinçe dönüþtüðünü söylesem yeridir.

Uzun zaman sonra ilk defa mektup yazýyorum. Ýlk defa hasretle, özlemle merak ettiðim bir hanýma mektup yazýyorum.

Bana, bu içimde coþan, inanýlmaz duyguyu, tekrar yaþattýðýn için galiba sana bir teþekkür borçluyum.

Biliyor musun ? Hiç yabancý gelmiyorsun bana, uzun zamandýr tanýþýyor, konuþuyor muþuz gibi. Bu nedenle, kendimle ilgili nelerden bahsetmeliyim bilmiyorum. Umarým bu satýrlar bizi daha da yakýnlaþtýrýr. Ve aramýzda oluþan bu büyü bozulmaz.

Belki de ben þimdilik bir yerlere ait olmayý beceremiyorum. Bir yerde sabit kalýrsam elinden oyuncaðý alýnmýþ bir çocuða dönerim diye korkuyorum. Yada beni bir yerlere baðlayacak o cinsi latifi bulamadýðým için, belki de bu yüzden, bir gezgin gibi dem sürüyorum.

Bazen düþünmüyor deðilim nerde yaþamalýyým, Nerde olmalýyým? Yada kiminle olmalýyým ? Nasýl? Ýnan henüz cevabýný bulmuþ deðilim tüm bu sorularýn. Þimdilik bu seyahatlerim, geliþ gidiþlerim devam edecek. Evi’ de özlediðimi itiraf etmeliyim. Ankara’nýn dinginliðini özledim. Ülkemin hasreti var yüreðimde. Yakýnda topraklarýmdayým.

Biliyor musun? Çoðu zaman sevilen uzaktadýr. Arada mesafeler vardýr. Oysa gecenin þu yoðun anýnda en doðal haktýr sevilenle birlikte olmak. Gönlünün, teninin, yüreðinin istemediði yerde olmak kolay mýdýr ki…? Vosnevengli þöyle dile getiriyor bunu;

“ Mesafeler ayýramaz insaný inan;/Birleþtirir telefon telleri gibi…
Ama, milimetrelerse ayýran./Baðýþlanamaz bir yazgýdýr. Bu beterin beteri…”

Neler gelmiyor ki insanýn aklýna, seni nasýlda merak ediyorum. Ýlk karþýlaþmamýzý tasavvur ediyorum. Nasýlda baþlarýz söze diye.

Farkýnda mýsýn bilmiyorum? Yada senin içinde ayný duygular geçerli mi ? Hayatýmda yer edinmeye baþladýn. Seni merak eder ve özler oldum. Senden gelecek birkaç satýr yazýyý yýllardýr dertlere beklenen þifa gibi bekler oldum.

Daha hayatýnda biri var mý? Yada bana ait bir yer var mý? Onu bile sorgulamadým. Yüreðinden cesaret alarak yazýyorum, ona güvenerek döküyorum duygularýmý.

Bakalým satýrlarým beni tanýmana yeterli olacak mý?

Bu gün Oxfort Street’ e gideceðim. Nasýlda kalabalýk oluyor orasý bir bilsen. Bu trafiðe raðmen yinede o caddeyi ve kalabalýklarý seviyorum. Çünkü dolaþýrken ülkemden kareler buluyorum. Bu cadde Ýstanbul’a, Ankara’ya, Ýzmir’e çok benziyor.

Ben satýrlarýmla yürümeye devam ederken. Cümlelerimle atarken bu adýný henüz koymadýðýmýz iliþkinin temellerini. Sen þimdilik uzak þehirlerin peri kýzý gibisin. Kimbilir, neler yapýyorsun bensiz? Ben bu satýrlarý yazarken. Þimdi sen, belki de uykunun en güzel yerindesin.

Yarýn güne nasýl uyanacaksýn? Programýn ne, trafiðin nasýl geliþecek gün içinde? Hiç aklýna gelecek miyim? Hiç dönecek misin daha önce sana ulaþtýðým cümlelerime? Yüzünde nasýl bir hal belirecek? Yanýnda olamadýðým zamanlarda sana kim bilir hangi gözler deðecek.

Ýnsan kolay kolay kabullenemiyor. Ne gitmek nede kalmak. Bundan sonra ne yapacaksýn ? Yoksa henüz bilmediðin baþka bir coðrafyaya mý kanat açacaksýn? Gelecekle ilgili ne planlarýn var, ya da düþlerinde neler var? Seninde yaþamla savaþýn belki de yeni baþlayacak. Ama kazanan tarafta olman için dua edeceðim.

Seni henüz görmedim. Yüreðini tanýyorum sadece. Sana aþýk olmanýn yada seni sevmenin maliyetini henüz bilmiyorum. Ama yüreðim þimdiden senin için atmaya baþladý haberin olsun.

Biliyor musun? Seni çok özlüyorum, bu söylediðimi tuhaf karþýlayabilirsin. Bel ki benden önce baþkalarý da söylemiþ olabilir. Benim söylemlerimin sendeki hükmünü henüz bilmiyorum. Ama seni özlüyorum. Bu yüzden sana ait bir þeyler olmalý diyorum yanýmda. Mesela, bir resmin olmalý yada saçlarýndan bir tutam tel. Masama koymalýyým. Yastýðýma koymalýyým. Güne senin kokunla uyanmalý ve seni görerek baþlamalýyým. Eðer bu ricamý yerine getirebilir ve bir daha ki mektubunla gönderebilirsen, beni çok mesut edersin.

Birazdan uykuya yöneleceðim. Sýcacýk umutlarla dolu olacak. Belki senide rüyalarýmda görürüm. Kim bilir? En karanlýk gecede bile ýþýk ýþýk, yýldýz yýldýz umutlarýmýz.

Sevdiðim bir söz vardýr.

“ Hepimiz çamurlar arasýnda yaþarýz. Fakat bazýlarýmýz yýldýzlara bakar…”

Karanlýk gecelerinize yýldýz yýldýz güzellikler dileðiyle efendim.



DOÐAN ORMANKIRAN