Dolunayýn ýþýðý vurmuþken karanlýk yüzüne, kararmýþ ruhuna da bir ýþýk huzmesi insin istedi.
Aydýnlanmadýkça kararýyordu, acýyordu ruhu bu karanlýkta artýk, sýkýþýyordu git gide en derinlerde.

Yalnýz baþýna oturduðu bu ýssýz sahilde, yalnýzca yakamoz ve ay ýþýðýyla aydýnlanabilmiþ küçük bir parçasý bir nebze gülümsetebilmiþti onu aniden, yadýrgamýþtý çünkü karanlýkla aydýnlýðýn bu tezat ahengini..

Oysa gece kadar karanlýkta kalmýþtý, deniz kadar kapkaraydý dünyasý þimdilerde.
Ama gördü ki ;

En karanlýk anlarda bile incecik bir ýþýk, hatta uzaktan varlýðýnýn habercisi olan yansýmasý bile insaný gülümsetebiliyor..
Ve o an bunu fark ettiði için, karanlýkta unutulmuþ umudun kapýlarýnýn yavaþ yavaþ açýlýþýný hissetti en uzak kuytularýnda.

Ve fark etti, en zifiri karanlýklarda bile insanýn içinde bir umut, ýþýltýsýyla öylece durup bulunmayý bekliyor...

Ve hatýrladý o anda bu cümleleri: “Çünkü aslýnda hepimiz koskoca tezatlýklar dünyasýnda, onlarýn göremediðimiz bu ahenginden oluþan düzende kaybolup gidiyoruz ve içimizdeki umut kýrýntýlarýný unutuyoruz.. ve bu yüzden harcanýyoruz... Kararan binlerce ruhdan biri olmaya inat, umudumuzu bulma ve yaþatma zamaný þimdi..”

Gülümseyerek kalktý yerinden, karanlýðýna sýrtýný dönerek aydýnlýðýný bulmaya attýðý ilk adýmýn keyfini çýkardý zevkle...