Bayýndýr’ýn divanýnda
Ýçilmiþ bir toplantýda,
Al þarabýn keskininden,
Kazýlýk geçmiþ kendinden.
Yerinden kalkýp doðrulmuþ,
Sonra da þöyle konuþmuþ:
— Deli gönlüm akýn ister,
Han’ým izin ver de gönder...

Han demiþ ki:— Kazýlýk sen,
Var git nereyi istersen.

Kazýlýk hazýrlýk yapmýþ,
Yanýna adam toplamýþ.
Daðlar aþýp, tepe geçmiþ,
Düzmürt Kalesi’ne gelmiþ.
Hep birlikte alp yiðitler,
Tez kaleyi çevirmiþler.
Düzmürt’ün Tekür’ü varmýþ,
Altmýþ batman gürz taþýrmýþ.
Çok da yaman ok atarmýþ.
Boyu da altmýþ arþýnmýþ.
Bir ismi de Direk Tekür,
Hiç bilmezmiþ zikir, þükür.
Kuþatýlýnca metrisi ,
Meydana çýkmýþ kendisi.
Nara atarak seslenmiþ,
Oðuzlar’dan er dilemiþ.
Kazýlýk yel gibi esmiþ,
Varýp Tekür’e yetiþmiþ.
Tutkal gibi yapýþmýþ,
Boynuna bir kýlýç çalmýþ.
Zerre kadar kesememiþ,
Kýlýç ona iþlememiþ!
Gelince sýra Tekür’e,
Eðilip gürzüne yere,
Boyu kadar kaldýrarak,
Kazýlýða savurarak,
Onu topraða yatýrmýþ,
Kollarýný da baðlamýþ.
Kazýlýk’ý böyle gören,
Hep kaçmýþlar alp ve eren.
Kazýlýk Koca, düþmanda
Esir yatarken zindanda,
Kayný “Emen” altý kere,
Kaleye gelmiþ sefere.
Fakat eli hep boþ dönmüþ,
Artýk umutlarý sönmüþ...
Aradan geçen zamanda,
Kazýlýk Bey’in Oðuz’da
Nur topu bir oðlu doðmuþ,
On beþ yaþýný doldurmuþ.
Oðlan büyümüþ, serpilmiþ.
Babasýndan habersizmiþ,
Meðer kimse söylememiþ.
Öldüðünü zannedermiþ.
Güne Oðlu Budak ile,
Vuruþmuþlar tokat sille,
Söz sayarak sataþmýþlar.
Ýyice kavga yapmýþlar.

Budak demiþ ki: — Bak oðlan,
Haberin var mý babandan?
Düzmürt’ün Kalesi’ndedir,
On altý yýldýr esirdir.
Madem ki er diliyorsun
Neden ona gitmiyorsun?
Boþa lâf söyleme bana,
Git babaný kurtarsana!..

Yigenek bunu iþitmiþ,
Aðlayarak Han’a gitmiþ.
Onu överek yüceltmiþ,
Bayýndýr’a þöyle demiþ:
— Sapa yerde ak otaðlý,
Tavla tavla yaðýz atlý.
Zavallýnýn ümidisin,
Türkistan’ýn direðisin.
Amut Suyu’nun aslaný,
Ey Karacuk’un Kaplaný,
Darda kalanýn arkasý,
Nerde Yigenek babasý?
Kimse bana söylememiþ,
Babam Düzmürt’te esirmiþ!
Devletli Han bana medet,
Askerinden ver, yardým et...

Buyurmuþ ki Bayýndýr Han:
Askerler yirmi dört boydan,
Haber salýn da gelsinler,
Düzmürt’e cenge gitsinler.
Bekleyiniz bu geceyi,
Demirkapý Sancak Beyi,
Selçuk Oðlu Deli Dündar,
Yiðit alsýn üç yüz kadar.
Binlerce hasým deviren,
Eylik Oðlu Dülek Evren,
Toðsun Oðlu Rüstem gelsin.
Deli Evren’e söylensin.
Yaðrýncý Oðlu Ýlalmýþ,
Sarý Soðan nerde kalmýþ?

Sayýlmakla tükenir mi,
Sayýlarý bilinir mi...
Yirmi dört Oðuz boyundan,
Alplar çaðrýlmýþ sýnýrdan.
Beyler hazýrlýk yapmýþlar,
Akþam olunca yatmýþlar.
Meðer o gece Yigenek,
Tuhaf bir rüya görerek,
Sýçrayýp ayaða kalkmýþ.
Gördüðü düþü anlatmýþ:
— Karabaþým, elâ gözüm
Uykudayken bir düþ gördüm.
Ak-boz atlar koþuyordu,
Yiðitler ok atýyordu.
Alp erenler oradaydý,
Dede Korkut yanýmdaydý.
Aksakallý o dededen,
Öðüt alarak bilgeden,
Ala karlý daðlar aþtým,
Kara Deniz’e ulaþtým.
Gemi yapýp girdim suya.
Geçince karþý kýyýya,
Alný-baþý parýldayan
Bir er gördüm dimdik duran.
Kargý dilli mýzraðýmý,
Oklarýmý, sadaðýmý...
Alarak yanýna vardým,
Ve o eri karþýladým.
Mýzrak ile vuracaktým,
Göz ucuyla þöyle baktým.
Dönüp ere selâm verdim,
Oðuzlar’dan kimsin? Dedim.
Baþýný kaldýrýp baktý,
Gelip beni kucakladý.
Meðer dayým Emen imiþ!
Buralara neden gelmiþ?
Oðul Yigenek neylersin,
Böyle nereye gidersin?

Ben de dedim: — Dayý Emen,
Neden gizlediniz benden?
Daha yeni öðrendim de,
Babam esirmiþ Düzmür’de...
Gidip kaleyi yýkayým,
Babamý da kurtarayým.
Dayým o an söyledi ki:
“Delilik yeðen seninki!
Yiðitlerim kurt gibiydi,
Vurgunum yele benzerdi.
Yedi er kurardý yayým,
Som altýndandý oklarým.
Ben yedi kere saldýrdým,
Ne yazýk ki alamadým!
Sen benden daha mý ersin?
Kendine yazýk edersin!”

Dedim: — Dayým sen giderken,
Elâ gözlü yiðitlerden,
Yanýna kimse almadýn.
Beylerini çaðýrmadýn.
Beþ akçeli süvariler,
Sana ne fayda verirler!
Yahni güzel yemeklerden,
Hýzlý güzel alp erenden…
Daim geldiðinde devlet,
Güzel olur dursa elbet.
Akýl güzel unutmasa,
Er de hasmýndan kaçmasa...

Yigenek, arkadaþlarýna
Düþü söylerken onlara,
Oradaymýþ Emen Bey de,
Bunu iþitmiþ kendi de...
Doðru Düzmürt’e gitmiþler,
Etrafýný çevirmiþler.
Kâfirler bunu görmüþler,
Tekür’e haber vermiþler.
O melun dýþarý çýkmýþ,
Er dileyip karþýlamýþ.
Selçuk Oðlu Deli Dündar,
Tekür’ün bacaðý kadar!
Altmýþ kulaç mýzraðýný,
Sadaðýný, oklarýný...
Alarak Tekür’e varmýþ.
Tekür onu yakalamýþ.
Mýzraðýný elden almýþ,
Altmýþ batman gürzü çalmýþ!
Dündar çok periþan olmuþ,
Geniþ dünyasý dar olmuþ...
Dönebilmez Dülek Evren,
Dörtnala gelmiþ geriden.
Altý kanatlý çomaðý,
Çalmýþ yukardan aþaðý.
Tekür onu yakalamýþ,
Çomaðý elinden almýþ.
Ona da gürz ile vurmuþ,
At ile yere savurmuþ!

Yirmi dört sancak beyinin,
Kâr etmemiþ hiç birinin
Kýlýçlarý, mýzraklarý,
Yenmek mümkün mü azmaný!
Yigenek taze yiðitcik,
Meydana çýkmýþ gencecik!
Yaradan’a duâ etmiþ,
El açýp þöyle söylemiþ:
— Yücelerden yücesin sen,
Kimse bilmez nicesin sen.
Sen bir anadan doðmadýn,
Sen bir babadan olmadýn.
Kimsenin rýzkýn yemedin,
Kimseye güçlük etmedin.
Sen her yerde birsin, teksin
Sen Dâim’sin, sen Bakî’sin.
Sen Adem’e taç giydirdin,
Þeytana da lânet ettin.
Kovdun onu Cennet’inden,
Mahrum ettin rahmetinden.
Göðe bir ok attý Nemrut,
Kendini ne sandý o put!..
Okuna bir balýk verdin,
Yüceliðini gösterdin.
Ululuðuna haddin yok,
Cismin ve de ceddin yok.
Vurduðunu ulutmazsýn,
Bastýðýný belirtmezsin.
Sen Râfî’sin þan verirsin,
Hâfîd’sin zelil edersin...
Kýzýnca kahreden Kahhar,
Yardým eyle bana Cebbar.
Ýnanmýþým tekliðine,
Sýðýnmýþým birliðine.
Kâfire at tepiyorum,
Senden medet diliyorum...

At sürmüþ böyle diyerek,
Uçmuþ yel gibi eserek.
Tutkal gibi yapýþarak,
Teküre kýlýç çalarak,
Giyimini parçalamýþ,
Altý parmak yara açmýþ.
Fýþkýrýnca kara kaný,
Terketmiþ Tekür meydaný…
Koþarak kaleye girmiþ,
Yigenek ona yetiþmiþ.
Kýlýç vurup arkasýndan,
Baþýný kesmiþ boynundan.
Atýný döndürüp gelmiþ,
Askerleri çok sevinmiþ.

Kazýlýk çýkmýþ zindandan,
Haberi yokmuþ oðlundan.
Askerlere demiþ: — Erler!
Bana söyleyin yiðitler,
Kâfiri öldüren kimdir,
O alp eren hanginizdir?
Ben esir olduðum yýlda,
Koyup gelmiþtim Oðuz’da;
Koyunlarým, develerim,
Gebe kalmýþtý helâllim.
Kýz mý doðmuþ, erkek midir?
Bilen var mý ne hâldedir?
Neler oldu haber verin,
Yaradan aþkýna deyin...

Yigenek burda söylemiþ,
Görelim Han’ým ne demiþ:
— Develer erkek doðurdu,
Kuzularýn hep koç oldu.
Elâ gözlü helâllinden,
Bir aslan doðdu ki görsen!
Oðlun, Yigenek adýnda,
Baba duruyor karþýnda...

Hasretliler buluþmuþlar,
Kurtlar gibi uluþmuþlar.
Sarýlarak aðlaþmýþlar,
Allah’a þükür kýlmýþlar.
Sonra kaleye gitmiþler,
Her þeyi yaðma etmiþler.
Kiliseleri yýkarak,
Yerine cami yaparak,
Allah’ýn adýna hutbe,
Okutmuþlar mescitlerde,
Kýzlarýn güzellerinden,
Kumaþlarýn temizinden
Ýþlenmiþ elbiselerden,
Kaftanlar ve cüppelerden,
Bayýndýr Han’a hisseler,
Çeþit çeþit hediyeler...
Alýp Oðuz’a gelmiþler.
Bir þölen düzenlemiþler.
Korkut Dedemiz gelince,
Deyiþ söylemiþ dilince:

— Bu Oðuzname de Han’ým,
Yigenek’in dir sultaným.
Daðlarýnýz yýkýlmasýn,
Sularýnýz kurumasýn.
Aksakallý atanýzýn,
Akbürçekli ananýzýn,
Mekânlarý cennet olsun,
Mezalarýna nur dolsun.
“Gardaþlardan ve oðuldan
Ahir vaktinde imandan,”
Ayýrmasýn bizi Settar,
Amin deyiniz Oðuzlar!
“Âmin âmin diyenler,
Hak yüzünü görsünler.”
Günahlarýmýz derlensin,
Baðýþlanarak silinsin.
Ol Muhammed Mustafa’nýn, (s.a.s.)
Güzel hatýrýna O’nun”
Rahim bizi baðýþlasýn,
Esirgesin ve saklasýn.

Ahmet KARAASLAN
28/02/2001- KAYSERÝ