Kapýyý kapattýðýmda yoksun. Perdeleri örttüðümde varlýðýn da bana dýþta kalýr. Yüzümü sana döndüðümde karþýmdasýn, yüzümü çevirdiðimde yoksun. Sýrtýmý dönüp gidersem, arkamda bir gölge, kendimi sana döndüðümde önümdesin. Bir hareketimle seni yok sayarým. Güvenme bu kadar kendine. Varlýðýn yokluðun bir mum ýþýðý aydýnlýðý gibidir bana. Üflesem yoksun, ateþinle yandýðýmda varsýn. Güvenme bu kadar kendine. Ýstesem seni indiririm göðümden. Ne yaðmurum olursun ne bulutum. Uçurtmalý günlerim zaten uzak kalmýþtýr. Tüm ipleri koparýp atmýþýmdýr, aþký, dostluðu, sevgiyi göklere çýkardýðým zamanlardan. Artýk ayaklarým yerdedir. Uçurtmalarým da gözlerimden yere düþmüþtür, týpký aþklarým gibi. Aþklarým ayak diplerimde uçurtma çýtalarý gibi kýrýlmýþtýr. Artýk göklere çýkaracaðým kimse kalmamýþtýr. Tek kalan elimde avucumda acýlar olmuþtur. Acýlardan fazlasýyla alýrken, duygularým doymuþtur. Ateþin yakýcýlýðýný kazanýn dibi bilir. Sen nereden bileceksin ki. Sen anca aþka kapak olmayý bilirsin. Ben ise acýlara doymuþumdur. Mum ýþýðýnda kuracaðýn sofranýn benim için artýk önemi yoktur. Yýldýzlara bakýp dilek tutacaðým günler geride kalmýþtýr. Huzur içinde uyumak yeter bana. Rüyalarýmda koyunlar, kuzular, yemyeþil aðaçlar görmek yeter bana. Çýk artýk rüyalarýmdan. Sana baðýþlayacaðým hiçbir þey kalmamýþtýr. Rüyalarým, hayallerim tüm cenderelerden kurtulmuþtur.