Duygularýnýz bugüne kadar hiç kötü komþu edindi mi? Cevabýný düþünüyorsunuz belki ama ben yine de izninizle araya gireceðim. Öyle altýnýzda, üstünüzde oturan veya ayný katý paylaþtýðýnýz komþularýnýz aklýnýza gelmesin hemen. Üstü kapalý gibi görünse de aslýnda sorum gayet açýk.

Belki de soru cümleme þöyle bir giriþ yapmalýydým: “Tembih etmenize, telkinlerde bulunmanýza raðmen duygularýnýz tasvip etmediðiniz bir duyguya göz göre göre kaçtý ya da kaçýrýldý mý? "

Bazý günler, dün akþam ne yemiþtik, bugün günlerden neydi, ayýn kaçýydý hatta biz hangi aydaydýk yahu! gibi utanasý sorular soran bizler, nedense iç dünyamýzýn günlüðünü tutmaya gelince hafýza profesörü kesiliriz. Hele canýmýzý yakan olaylarý mumyalamakta üstümüze yok. Öyle arada bir de deðil sýk sýk geçmiþe döner bizi rahatsýz eden neyse o karede takýlýr kalýrýz. Sebep olaný da taþlarýz, haþlarýz sonra baþlarýz dövünmeye, sövmeye. Aslýnda ne çok ihtiyacý vardýr ruhumuzun sevmeye ve sevilmeye.

Hayatýmýzýn günlük akýþýný yönlendirmeye yardýmcý “Park Etmek Yasaktýr”, “Yüksek Gerilim Hattý” gibi pek çok uyarý levhasý varken duygularýmýzýn yönetiminde ne kadar da yalnýzýz. Üstelik iyi veya kötü diye sýnýflandýrýlan duygularý ayýran herhangi bir iþaret, yol ayrýmý da mevcut deðil maalesef. Kontrolü kaçýrdýðýmýz anda karþý tarafa geçmek an meselesi.

Ýç dünyamýzýn kapý kolu da tamamen içeriden. Yani; biz istemezsek o kapý ne içeriden ne de dýþarýdan açýlýyor. Bazen de kilitleyiveriyoruz kendimizi içeriye çýk çýkabilirsen.

Kin, nefret, þiddet, öfke, kýskançlýk, haset gibi duygularýn çevresi; kale surlarý gibi büyük taþlarla örülü ya da uçlarý sivri demir parmaklýklarla çevrili mi olsaydý acaba ne dersiniz. Hatta mayýn döþemek daha etkili bir çözüm olabilirdi. Kötü duygularýn çevreye zarar vermeden imha edilmesi fikri ne kadar da hoþ geliyor insana. Belki o zaman medyada izlediðimiz cinnet, cinayet, þiddet, tecavüz, terör, savaþlar vs. hiç olmazdý. Dünya nasýl da sükunet içinde olurdu.

Þimdi asýl zor kýsma geldim. Öyle soruyu ortaya atýp kenara kaçmak olmaz. Dürüstçe bir itirafta bulunayým size. Biz dört kýz kardeþtik ve ben en küçükleriydim. El bebek gül bebek durumlarý yani. Derken en büyük ablamýn dünya tatlýsý bir oðlu oldu. Üstelik benden iki yaþ küçük. Bendeniz küçücük yaþta teyze oluverdim. Sonrasýný tahmin edersiniz tabi. Rahmetli annem, sevgili babam, diðer ablamlarým bütün ilgi ve alakayý yiðenime çevirince düþünün halimi. Ýþte ilk kötü duygu komþuluðum kýskançlýk oldu. Ama çocukluktu geldi geçti. Gençlik yýllarým hep yiðenimle beraber geçti. Caným kadar da severim kendisini. Hayatýmda ilk ve son kýskançlýðým bu olmuþtur.

Duygularýmýzýn kontrolü tamamen bizim elimizde. Mutluluðun formülü belki de yaptýðýmýz doðru seçimlerde. "Kötü komþu insaný mal sahibi yapar" atasözünü kötü duygulara çevirirsek eðer “Kötü duygular insaný insanlýktan çýkarýrmýþ” diyebilir miyiz acaba ne dersiniz!

Sözlerime Montaigne’nin Denemeler Kitabýnýn “Kendimizi Tanýmak” baþlýklý bölümünden bir alýntý yaparak tamamlamak istiyorum.

“Plinius’un dediði gibi, herkes kendisi için bir derstir, elverir ki insan kendini yakýndan görmesini bilsin. Benim yaptýðým, bildiklerimi söylemek deðil, kendimi öðrenmektir; baþkasýna deðil kendime ders veriyorum.”

Aysel AKSÜMER