“Aþk her dilde tek cümle, tek hece, sensiz her günüm ayrý düþ’ünce.”


Mektuplarýmda ve þiirlerimde kelimelerimi titreten güzel. Ýsminin manasýndaki efsunu halen çözemedim. Sanki sonsuzluða açýlan bir kapý gibi, hayalin bile efsunlu geliyor. Karþýmda hayalin tek dayanaðým, dünyanýn malýnda gözüm kalmadý. Gittiðinden beri ýslak yanaðým. Cananým demeye yüzüm kalmadý…


Yaþadýðým hayat seninle anlam buluyor. Senin için duyduklarým hislerin en güzeli, gel gör halimi sana susamýþým besbelli, anlasana artýk seni delicesine sevdiðimi, özlediðimi. Bakýþlarýný bakýþlarýmda hissetmek istiyorum. Hiç bir þeyin anlamý yok sen yanýmda olmayýnca, seni hep ben seveyim mesafeler olmasýn aramýzda.


Bir âþýðýn yeri, maþukunun yanýndadýr. Gülüþlerim kavgalý geleceðe dair düþlerimle, yüzüme çarpýyor suratsýz duvarlar. Kaþ çatýyorum, yumruk sýkýyorum. Mücadele ediyorum kaybolan zamanla. Zaman asi koþan kýsrak, deli dolu heyecan. Gençliðim bir meçhulde kayboluyor an be an…

Meçhul zamanlarda her gün yaðmur yaðýyor þehrime. Koca þehirle birlikte ayazda kalýyorum. Güneþi hasretle bekliyorum. Âdeta yaðmurla kaplanmýþ bulutlar, yokluðunu haykýrýyorlar. Sanki yaðmur damlacýklarý, þehrimden yüreðime düþen apansýz hasret gibi, yaðan yaðmurda þehrim ýslanýyor, yüreðim ýslanýyor ve ben ýslanýyorum. Yüreðime yaðan, yaðmurdan ne yapsam kaçamýyorum. Ne zaman yüreðime güneþ doðacak? Ne zaman en güzel günler benim olacak?

Artýk güneþ yüzünü göstermez oldu. Belli ki hiç doðmayacak. Bir anlayabilsen aydýnlýða ve sýcaklýða hasret kalan yüreðimi, belki de hiç sorun kalmayacak. Tenimi ýsýtan sýcaklýðýný özlemiþim. Gözlerime aydýnlýk veren ýþýðýný özlemiþim. Yalnýzlýk tanrýya mahsustur. Gel ne olursun. Güneþimi kaplayan bulutlara küsüyorum. Sensiz koca þehir ve ben üþüyorum…


“Gel güneþim ol, gel rüyalarýmda düþ’üm ol, ne olursan ol, ömür boyu eþim ol.”