METÝN OL, METÝN

Adým Metin. Yirmi dokuz yaþýndayým. Bir ilaç firmasýnda týbbi delegelik yapýyorum.
Bekârým. Göbeðim yok. Kýz arkadaþým da yok. Felsefeyle ilgileniyorum; ama felsefeden pek anlamýyorum. Tüm yarýþmacý arkadaþlara baþarýlar diliyorum ve ben yarýþtan çekiliyorum.
Her þeyin nasýl baþladýðýný anlatmak isterdim size. Üzgünüm ki bittiði ya da bittiðim gün bu hikâyenin konusu. Üstelik bu hikâye sýkýcý ve buhranlý da... Önemi yok; kendime raðmen anlatacaðým.
O gün - yani iki hafta önceki pazartesiydi – Hale Haným’a uðradým. Kendisi doktordur. Benim gittiðim doktorlardan biri... Hastalarýnýn iç organlarýna dýþarýdan bakan havalý ve güzel bir dâhiliyeci... Allahtan nörolog falan deðil; yoksa ona karþý olan duygularýmý – yok; duygu fazla masum...- zaafýmý, gizli fantezilerimi dýþarýdan bakýnca þýp diye anlamasýný istemezdim. Yoksa ayýp olurdu evli barklý kadýna karþý. Her neyse konuyu daðýtmayayým. Hale’nin de bana karþý bir yakýnlýðý var. Bana diðer mümessil arkadaþlarýma davrandýðýndan daha samimi davranýyor. Ama bunun kardeþçe bir duygu olduðu o kadar ortada ki... Hatta bunu benden bir iki tahlili öylesine endiþeli bir biçimde istediðinde anlamýþtým. “Metin .” demiþti ; “hemen caným git þu tahlilleri yaptýr. Bir de ‘Hale Haným sonuçlarý hemen istiyormuþ’ de, laborant çocuk anlar.” . Ben tabi iþimin peþinde “ Hale Haným bugün on reçete yazacaksýnýz benim için deðil mi?” . Cevap endiþe vericiydi :” Metin... Durum ciddi. “
Durum ne kadar ciddi olabilir ki diye düþünüyordum tahlillerimi yaptýrýrken. Kanser olmazdý ya insan iki öksürük, bir iki göðüs aðrýsýyla? Ben yaðýz bir Türk delikanlýsýydým. Mont giydiðimde önümü kapatmam, maçtan sonra terli terli eve yürürüm bana bir þey olmaz gibilerinden. Tabi dikkat etmek lazým artýk; yaþ geldi yaþ. Þurada yaþlýlýðýma ne kaldý?
Hale, kanser; dedi üzgün. Bilmiþ bilmiþ de ekledi :” Göðüs kanseri.” Filmlerde ki gibi “Ne kadar ömrüm kaldý?” diye sormadým. En son öðrenmek istediðim þeydi bu. Þaþýrmadým. Korkmadým. Hatta inanmadým. Caným koskoca ölümcül kanser gelip beni mi bulacaktý? Bir kere tenezzül etmezdi. Neden yaþamýndaki amacý bulamamýþ, akþam yatýp sabah kalkan, doktorlara reçete yazdýrmaya çalýþan ama aslýnda pek de baþarýlý olamayan, hiçbir sosyal varlýkla derinlemesine bað kuramamýþ, bir ota mý musallat olacak yani? Hadi caným sen de...
Kanser daha doðrusu kanserli olduðumu öðrendiðim ilk akþamým gayet sakin geçti. Yalnýzca kafamýn içinde bir çivi saplanmýþçasýna bir zonklama vardý. Öleceðim düþüncesi...
Düþünce sýralamam þöyleydi: Ýþten çýksam mý acaba? Ama trajik bir ayrýlýk olsun. Herkes gözyaþlarý içinde uðurlasýn beni þirketten. Þu yazdýðým, ama tavlayamadýðým sekreter de feryat figan... Çok piþman... Acaba ne zaman öleceðim? Annemle babama nasýl anlatacaðým? Üzülür þimdi bunlar bir dünya... Ama olsun annem þimdi ben ölene kadar tüm istediðim yemekleri yapar. Kaç ay sürer acaba ölmem? Kardeþim ben kemoterapi falan istemem! Ne yani kel mi öleceðiz? Bir aya ölür müyüm acaba? Arkamdan aðlayacak bir sevgilim bile yok.
O akþam hiç uyuyamadým. Saat ilerledikçe düþüncelerim korkunçlaþýyordu. Ýnkârýmýn ve ciddiyetsizliðimin bittiði yerde hücreleri hastalýklý, zavallý, katýla katýla aðlayan bir mahlûkat olmuþtum yatakta. Ýntihar etmekten daha onursuz bir þeydi bu. Sen buna hazýr olmadan ölmek... Yalnýzlýk iliklerimdeydi. Yalnýz ölecektim. Bu çok korkunçtu. Bu kanser kesin Tanrý icadý bir þey deðildi.
Ýki gün sonra ötenaziyi ciddi ciddi düþünmeye baþladým. Tabi Hale umutlu olmam ve tedavi konusunda ýsrarcýydý. Vazgeçmek, ölmek demekmiþ. Ben yirmi dokuz yýllýk yaþantýmda hiç yaþadýðýmý hissetmedim ki! Hiç âþýk olmadým. Hiç karþýsýnda oturup aðlaya aðlaya dert yandýðým bir arkadaþým da olmadý. Annem ve babam bile o kadar önemli deðildi benim için. Hiçbir tutkunun, hayalin esiri olup da büyük umutlar beslemedim ben. Ben küçük, yararsýz, önemsiz biriydim. Bunu ta çocukluðumdan beri biliyordum hem de... Peki, þimdi niye, neye, kime nasýl mücadele edeyim?
Kemoterapiye baþladým. Hale de kocasýndan boþanýyor. Benim için deðil elbette; þiddetli geçimsizlikten... Annemde üzüntüden hiper tansiyon çýktý. Ýþten çýktým. Pek de önemseyen olmadý iþten. Akrabalar bizim evi arayýp ‘geçmiþ olsun’larýný bildiriyorlar; ama kimse beni arayýp da bana ‘geçmiþ olsun’ demiyor belki geçmez diye.
Bir de psikolog var. Yeni gözdem var. Genç ve çok tatlý... Sözde çöken psikolojimi düzeltecekmiþ. Ölecek adamýn psikolojisini ne yapacaksa artýk... Ne derse “Hý” diyorum. Ölmeden bir düþürsem...
Düþmedi tabi, düþmez bize öyleleri. Kýz sözlüymüþ. Vazgeçtim kardeþim bu karý kýz meselelerinden. Þurada kara topraða ramak kalmýþ... Ramak dedim de üç dört ay falanmýþ bu ramak. Hale öyle dedi. Kemoterapiye cevap vermemiþim, bu arada da hastalýk ilerlemiþ.
Çektiðim fiziksel acýlardan bahsetmiyorum bile. Ciðerlerimi deðil; kalbimi anlatýyorum ben. Bu yürekten, bu cansýz ruhtan, bu ruhtan çýkan anlamsýz yaþamdan... Çünkü hücrelerinin niteliði fark etmez soluk alan þey bir hiçse, týp binlerce yýllýk deneyimini atsýn çöpe. Çünkü bu ne týbbýn ne Hale‘nin ne de týbbi delegelerin hikâyesi... Bu benim hikâyem sonu da baþý da ters; bir buçuk sayfaya sýðabilen anlamsýzlarýn, nedensizlerin, çabasýzlarýn hikâyesi...