Þehrin dar kaldýrýmlarý iftar vakti daha bir sessiz, daha bir yorgun sanki. Köþe baþýnda bir kedicik, kimbilir hangi çöpten bulduðu poþetleri karýþtýrýyor umutla. Umut iþte… Kapýlar kapalý. Kendi meskenine dönmüþ herkes. Ya diðerleri… Adlarýný bile bilemediklerimiz. ‘Diðerleri’ deyip de geçiþtirdiklerimiz hayat hengamesinin orta yerinde bekleþiyorlar yine. Geçip gidiyoruz yanlarýndan yüreðinin bir parçasýný býrakarak…
Adresler farklý, elde koca bir liste. Burasý ilk yer. Muhtarýn dediðine göre eþi ölmüþ bir amca yaþýyormuþ bu viranede. Kapýyý çalmaya kalmýyor, açýlýveriyor. Zaten bizi bekliyormuþ tüm hazýrlýklarýný yapmýþ da…
-     Amcam hayýrlý Ramazanlar… Hele üç tabak getiriver.
-     Buyur evlat, dün akþamdan hazýr ettiydim.
Üç tabak… Üç umut… Her kepçeyle daðýtýlan sevgi, merhamet… Ve peþi sýra gelen dualar, niyazlar… Bekleyenin zaferi, gidenin felahý…
Ý þte burasý da ikinci adres. Kapýnýn önü zaten ana-baba günü. Aracýmýzý gören seviniveriyor. 23 Numaralý ev… Önünde 7-8 çocuk koþuþturuyorlar. Ýçlerinden büyük olan bize doðru yöneliÜç tabak… Üç umut… Her kepçeyle daðýtýlan sevgi, merhamet… Ve peþi sýra gelen dualar, niyazlar… Bekleyenin zaferi, gidenin felahý…
Ýþte burasý da ikinci adres. Kapýnýn önü zaten ana-baba günü. Aracýmýzý gören seviniveriyor. 23 Numaralý ev… Evin önünde 7-8 çocuk koþuþturuyor. Ýçlerinden büyük olan bize doðru yöneliyor.
-     Delikanlý burasý Hayriye Bilir’in evi deðil mi?
-     Evet abi, onun oðluyum ben. Siz yemek mi getirdiniz?
-     Eveti hadi koþ, üç tabak getir!
Kapýnýn dibine hazýrlanmýþ zaten tabaklar. Üç tabak… Üç umut… Ýnsan yaþadýkça ve yaþlandýkça anlýyor deðerlerini insanlýðýnýn. Bildiklerini düþünmediðinin, gözden kaçýrdýðýnýn farkýna varýveriyor.
-     Hoþgeldiniz oðul, Allah birinizi bin ede…
diye dualarýn en güzelleriyle tabaklar dolup uzatýlýyor. Yürekler sevinip, gözler gülüyor.
-     Biz yedi çocuðumla oturuyoruz burda oðul, hepimiz sekiz kiþiyiz. Az daha istesek yemek, verir misiniz?
Birbirimizi bakýyoruz, ‘hayýr’ demeye ne güç yeter; ne kalp dayanýr. Olur teyzem. Aman bu yavrucaklara iyi bak nolur, Allah yar ve yardýmcýn ola haydi…
Gözler nemleniveriyor bazen de çaktýrmýyor yine kimse.Devam ediyoruz. Þimki adreste hasta bir nine yaþýyormuþ. Varýyoruz her defasýnda alt üst olan yüreklerle kapýya. Seslensek de sese cevap gelmiyor. Kapý aralýk. Ýtekleyince açýlýveriyor ve giriyoruz içeri. Sedire uzanmýþ bir ninecik. Sesi çýkmýyor ama oturmuþ telaþla. Kimse yok diye gidiverirler diye heyecanlanmýþ biraz da. Eliyle gelin diyor. Sokuluyoruz yanýna.
-     Ninecim geçmiþ olsun. Nasýlsýn bakalým? Seni çok seviyormuþ mahalledekiler, bize söylediler yemek getirdik sana.
'Biliyorum' der gibi baþýný sallýyor ninecik usulca. Tabaklarý gösteriyor eliyle. Alýp dolduruyoruz. Tabakalar doluyor… Ninemin gözleri doluyor… Dudaðý bükülüyor… Elimi tutuveriyor usulca. Öpüp alnýma koyuyorum. Öyle büyük özlemler var ki içimizde… Bilmediðimiz, anlayamadýðýmz…
Dua isteyip çýkýyoruz dýþarý. Kapý yine aralýk kalýyor ve biz gidene kadar arkamýzdan izliyor ninecik.
Akþamýn yaklaþtýðý iyiden iyiye kendini hissettiriyor. Karanlýk ve serinlik… Biraz da susuzluk tabi… Devam ediyoruz gönül evlerini dolaþmaya. Arka sokaklardayýz hala. Yolun kenarýna oturmuþ bir yaralý yürek çýkýveriyor önümüze. Elinde derince bir kap, gözlerinde aradýðýný bulmanýn iþtiyaký…
-     Evladým bak hele, ben burada yalnýz kalýrým, kimsem de yoktur. Hele az da bana verin yemeðinizden…
Gönül ve ümit kýrmanýn korkusuyla dolarken kepçe, bekleyenlere yetirememenin sýkýntýsýyla yarýlanýyor. Ne olursa olsun, dualarda hiç eksiklik yok ama… Tam ve daha fazkasý… Acýyan yüreklerin feryadý ne kadar içtense sevinenin de sevinci, duasý o denli samimi oluyormuþ, anlýyoruz bir kere daha…
Yola devam ediyoruz, hissiyat yüklü ve dertli…

(Devam edecek…)

Yaþar ÇETÝNKAYA