Bir Ramazan akþamý ve evlerde iftar telaþý… Koþuþturma öylesine tatlý ki… Fýrýn vitrinlerindeki dumaný üstünde bol susamlý pideler kapýþ kapýþ giderken, burcu burcu yemek kokularý yayýlýyor pencerelerden. Dimaðlarda en güzel sýddýkiyeti var vicdan ve inançlarýn. Dakikalar ilerliyor. Çocuklar bile kaybolmuþ sokaklardan. Öðle mola verip tekrar baþladýklarý oruçlarýný açmak için oturmuþ olmalýlar sofranýn baþ köþesine. Yüzlerde tebessüm ve görevini yapmýþ olmanýn verdiði memnuniyetle…

Sokaðýn ilerisinden beli bükük, yüreði çevik bir ana beliriyor. Telaþlý bir eda var halinde, titreyen parmaklarýnda ve yüzünde. Belli ki korkularý var peþinde. Kendince hýzlý ama minik adýmlarla geçiyor sokaðý. Etrafý tarýyor gözleri bir yandan da. Bir þeyler arýyor sanki ana. Yaþama arzusuyla dolanýyor gibi. Evlere takýlýveriyor gözleri bir anlýk. Camlarýndan neþeli sesler taþan, sýcaklýðý dýþarýdan belli evlere… Soluðunu býrakýyor en derinlerinden. Sanki senelerdir içinde biriktirmiþçesine. O an aklýndan geçiveriyor kendi ailesi, evlatlarý, yuvasý… N’olmuþtu acaba ailesine. Ölmüþler miydi hepsi de? Yoksa onu böyle bir baþýna koyup gitmiþler miydi uzaklara? Bilmiyoruz. Anlatmaz ki kimselere. Yoktur mahallesinde bir sýrdaþý, ahbabý. Bazen komþularý bir iki parça elbise getirirler: “Havalar soðudu, bunlarý giyersin sýcak sýcak Sultan Ana” der tutuþtururlardý eline. Sevinirdi o da, dua ederdi hepsine yüreði yettiðince. Yaþadýðýný yaþadýðý yere gömmüþtü sanki, üzerine açmamak üzere. Þimdi yüzündeki tebessümlerin arasýnda beliriveriyor sadece. Derken kalabalýða takýlýyor gözleri. Ýþte bu olmalý. Býrakýyor tahayyüllerini oracýkta ve yöneliyor güzel kokularýndan geldiði ümit mahalline. Burasý her Ramazan fakirlere ve kimsesizlere yemek daðýtan bir aþevi. Ramazan deyince belki de her þeyden evvel bu geliyordur Sultan Ana’nýn aklýna. Sýcak bir tas yemek… Týpký seneler önce olduðu gibi… Yuvasýnda bekleyen çocukcaðýzlarýna hazýrladýðý yemekler gibi… Gözlerinin içi gülüyor, avuçlarý ýsýnýyor. Kenardan sokuluyor daðýtým yerine. Gülüyor. Elinde yemek kabý, gözlerinde umudun kývýlcýmlarýyla bekliyor. Minik adýmlarla ilerliyor sýrada. Ýþte aldý yemeðini. Sýcacýk yine, elleri kadar yüreðini de ýsýtýyor. Gülüyor. Yemeðini alýr almaz gidecek oluyor ama bir ses: “Sultan Ana dur!” Yoksa geri mi alacaklar yemeðini, umutlarýný. Ýçi ürperiyor. Arkasýný korkarak dönüyor. “Yemek kabýnýn kapaðýný unuttun Sultan Ana” … Gülüyor. Ýçi ýsýnýyor. Yemeði elinde ilerlerken gözleri yine evlere takýlýyor… Gülüyor…


3 Aðustos 2011


Yaþar ÇETÝNKAYA