Bir surun tepesinde bir hayat.
Karanlýða bakýyor,
Bakýyor karanlýða usul usul.
Karanlýk sonsuz,
Uçsuz bucaksýz açýlýyor
Çaðýrýyor acýmasýz karanlýk kapkara...
Karanlýk bitimsiz,
Ve çýplak bir karanlýk.
Karanlýk uçsuz bucaksýz çýðlýklar atýyor...

Bir hayat bir uçurum kenarýnda.
Bomboþ gözlerle bakýyor boþluða
Boþluk sonsuz,
Boþluk uçsuz bucaksýz...
Bir hayat yankýlanýyor boþluðun uçsuz bucaksýzlýðýnda.
Sonra bir hayalet fýþkýrýyor boþluktan kap kara.
Kirli ve kara bir hayalet
Taþýyor hayata acýmadan
Geçmiþin suçlarýný...

Bir hayat var hayata karýþmýþ
Karanlýkta ve uçurum kenarýnda.
Anlamsýz gözlerle bakýyor boþluða,
Ve alýþamýyor karanlýða bir süre...
Korkuyor hayat
Hayatýn karanlýðýndan
Ve kaçmak istiyor çýðlýk çýðlýða.
Sonra görüyor hayat,
Hayata karýþmýþ kap kara hayaleti
Geçmiþin tüm suçlarýný taþýyan
Hayat, hayalet, hayat...

Aoranýn ýþýðý yükseliyor doðudan mazdaya karþý
Ve mazda karanlýðýný saklýyor hayata.
Mazda hayalet oluyor,
Ve hayalet hayat.
Sonra hayata karýþýyor hayat,
Aora oluyor,
Mazda oluyor.
Ve kovuyor hayaleti büsbütün.
Sonra bir serften bir çýðlýk yükseliyor
Up uzun krisnaya uzanan.
Krisna sessiz,
Krisna kör, saðýr, dilsiz...
Ve susuyor tüm dualar,
Serf yok oluyor.
Karanlýkta özgürlük arýyor,
Ve boþluk oluyor özgürlük,
Herþey bitiyor...

Hayata karýþmýþ bir hayat,
Hayatýn karanlýðýnda
Ve aydýnlýðýnda hayatýn.
Sürgününe yerleþiyor hayat
Geçmiþin kap kara hayaletinin.
Sonra serf duaya baþlýyor yeniden,
En olmaz þeyleri istiyor.
Karanlýktan özgürlük,
Ve ateþten bir hayat.
Krisna suskun.
Krisna kör, saðýr, dilsiz.
Ve kastýn dibine vuryor serf kasýtsýzca.
Sonra yok sayýyor krisnayý,
Krisna oluyor aydýnlýkta.
Aydýnlýða karýþýyor büsbütün.
Iþýk oluyor serf,
Diþleriyle yýrtýyor karanlýðý.
Yeniden yazýyor kitaplarýn tümünü
Ve yeniden anlýyor hayatý.
Anlýyor, büsbütün hayat oluyor, hayal oluyor...

Hayata karýþmýþ bir hayat,
Bir masaldaki duaya karýþýyor.
Sonra masal oluyorlar.
Hayalete sarýlýyor mazda,
Karýþýyor karanlýða,
Yok oluyor, boþluk oluyor.
Ve bozuluyor suskunluk,
Konuþuyor krisna
En gizli bilgiyi sunuyor aydýnlýða.
Sýrlarýnýn tümünü sunuyor.
Ve sýrlar karýþýyor hayata,
Hayat oluyorlar büsbütün.
Sonra aydýnlýk konuþuyor,
Yansýmaydým!
Yanýlsamaydým diyor.
Kýzýyor krisna,
Gökten üç çýðlýk iniyor,
Karmadaki üç kötülüðü sarýp götürüyor gökyüzüne.
Amon konuþuyor sonra,
Güneþten yanmýþ
Ve parlak sesiyle güneþ kadar,
Bir kedinin sesiyle konuþuyor.
Kýzgýn ve masum,
Var eden ve yok eden,
Aðlamaklý gülen bir sesle konuþuyor.
Ve susuyor tüm sesler.
Susuyor hayat, hayaller susuyor.
Üç çýðlýk susuyor,
Ve susuyor krisna büsbütün...
Hayattan ayrýlmýþ bir hayat.
Güneþin altýnda dinliyor yalnýzca
Ve baþlýyor suskunluða karýþmýþ en sessiz sesler amonun sesinde.
“ey hayat” diyor amon,
ve baþlýyor konuþmaya.
“ey hayat!
Ve Dinle sende hayat!
Neden kaçýyorsun?
Ve ne kadarda hazýrsýn karanlýða karýþmaya!
Yýldýz ýþýðý adýna,
Ve adýna ay ýþýðýnýn.
Yemin yemin üstüne çocuklar,
Bu ne anlamsýz yatsýma,
Ve bu ne kolay kabulleniþtir,
Hani güç?
Hani ateþin kudreti?
Nerede kaldý savaþ yemini?
Hani etmiþtin sýcak bir öðle güneþi altýnda...
Hani tam tependen izliyordum seni.
Acýmak yoktu,
Yoktu kaçmak
Ve eðer anlamýþsan,
Ve eðer sevmiþsen
Anlamýþsan seni ve sendekini
Hani her þeyi yok edecektin?
Þimdi ne oluyor?
Nereye gidiyorsun?
Býrak mazdayý kendi haline,
Bitsin krisnanýn duasý
Yalnýzca beni gör,
Ve bil bendeki engin sýrrý
Ki o yaþamýn sýrrýdýr.
Ey hayat!
Neden kaçýyorsun sunmaktan
Aydýnlýðýn tümünü?
Ve neden korkuyorsun karanlýðýndan hayatýn,
Hani hayaletin sürgünündeydin?
Hani sen yerleþmiþtin oraya?
Kendi isteðinle,
Hani kovmuþtun hayaleti kendi varlýðýnla?
Evet yandý hayalet,
Yok oldu.
Sen gitsen de yok artýk.
Peki ne istiyorsun?
Ve ne veriyorsun hayata?
Hani sessizceydi herþye?
Ve bitimsizdi bir baþlarsa?
Hani anlýyordun?
Ve anlatýyordun hani?
Neydi anladýðýn?
Ve anlattýnmý anladýðýný ap açýk?
Yemin yemin üstüne çocuklar!
Nergale yoldaþ olayým,
Ve yanayým korkunç Marduk’un kýzýl ateþinde eðer anlýyorsam sizi
Eðer anlýyorsam sizi,
Kibelenin duasý eksik olsun ýþýðýmdan...
Bitermi bir þey öyle kolay?
Hele baþlamamýþsa kolayca
Ateþten çemberlerden geçmiþse,
Ve karanlýkta boþluktan gelen hayaletle sarýlmýþsa sým sýký
Kurtulmuþsa bundan
Ve çýkmýþsa tertemiz
Baþlamýþsa yeniden,
Güneþ þahidim olsun,
Ve þahidim olsun parlayan her þey yeryüzünde ýþýl ýþýl,
Yemin yemin üstüne çocuklar,
Anlamýyorum.”
Son sözünü söyledi amon sakince,
Yargýladý teker teker aydýnlýðý
Ve karanlýðý
Yargýlayýp astý
Çürümüþ güçlerin tümünü
Ve hayata döndü
Sonra baktý hayata
Ve söyledi son sözünü, ve sustu ondan sonra,
Her þey açýktý
Ve parlaktý ýþýk kadar
Yargýlamýþtý amon
Yargýlamýþ, ve vermiþti sonsuz hükmünü
Dediki sessizce;
“Marduk yok etsin beni yanýlýyrsam eðer hükmümde,
biliyorum
duyuyorum
ve anlýyorum.
Ve söylüyorum.
Duy ey marduk
Ve duy ey lanetli nergal,
Tüm tanrýlar duysun beni
Duysun ve anlasýn
Kavuþupta krisnanýn en gizli bilgisine
Bilmeden yatsýyanlarý
Sonsuza dek aydýnlýða mahkum ediyorum...”