Geç mi kaldýk? Keþke biraz daha erken çýksaydýk yola. Biraz önce güneþ vardý havada þimdi yok.

Geç kaldýk...

Zaman geçiyor. Büyüdükçe büyüyor suskunluðu gecelerin. Cümleler tükendikçe tükeniyor adýna aþk dediðimiz o yanýlsama, susuyoruz kelimeler kayboluyor, susuyoruz, suskunluk kocaman duvarlar örüyor aramýza...

Bir film karesine sýðdýrýyoruz yaþadýklarýmýzý. Ayný koltukta oturuyor, ayný hayatta ayrý uçlarda yaþýyoruz. Gözlerimide film için biriktirdiðimizi sandýðýmýz oysa kendimiz için saklanan gözyaþlarýný döküyoruz ve sadece yutkunmalarýmýz yankýlanýyor boþ odada.

Kýz ben oluyorum, oðlan sen. Yeni yetme bir aþký yaþýyoruz kahramanlarýn dünyasýnda. Tebessümlerimizi sadece gece görüyor ve kalp çarpýntýlarýmýz, içimizde yol buluyor kendine. Susuyoruz çünkü ayrý dünyalarda ayrý karakterlerin hayatlarýný, aþklarýný yaþýyoruz. Mutlu olmayý aþký sadece o film karelerinde yaþadýðýmýzý biliyor, ve soyutlanýyoruz. Kýz ve oðlan yaklaþýyor birbirine, biz uzaklaþýyoruz.

Film bitiyor, gerçek baþlýyor...

Ýçimizdeki sesin 'bizden geçti' diyen alaycý cümlesi yankýlanýyor kulaklarýmýzda. Ýçimizde kocaman bir boþluk olduðunu o anda anlýyoruz aslýnda, duvarlarýn ne denli kalýn olduðunu ve ne kadar yaþamayý hayal edersek edelim aþk diye bir duygunun aslýnda hiç olmadýðýnýda...

Sonra geç kalýyoruz yaþanacaklara, adýný bizden geçti koyuyoruz.

Geç kalýyoruz, güneþ ýsýtýrken yeryüzünü biz kuytulara gömülüyor ve o sýradan, anlamsýz repliði tekrarlýyoruz;

-Geç mi kaldýk?

-Keþke biraz daha erken çýksaydýk yola.

-Biraz önce güneþ vardý havada þimdi yok.

Evet geç kaldýk...