Hiç! Hiç! Hiç!..

Çok eskiden -tuz'a- hiç derlermiþ.
Kadýnýn biri oðluna hiç al da gel demiþ
Tuzcu biraz uzakta,
Oðlan çocuðu zihinsel engelli
Unutmayayým diye -hiç- sözünü tekrarlayarak
Balýk tutanlarýn yanýndan
Hiç! Hiç! Hiç! deyip geçerken, balýkçýnýn biri
Basmýþ tokatý yüzüne,
Çocuk anlamýþ durumu
“ Ne söyleyeyim” demiþ
Balýkçýlar :
“Biri çýktý, biri daha çýksýn de” demiþler.
Engelli çocuk :
-Biri çýktý, biri daha çýksýn- diyerek cenaze çýkan
evin önünden geçerken, tokadý yemiþ.
Çocuk afallayýp bakarak :
“Ne söyleyeyim” demiþ.
Cenaze sahipleri :
“Oðlum Allah rahmet eylesin denir” demiþler.
Bu sözü söyleyerek, köpek ölüsünün yanýna gelmiþ.
Orada bulunanýn birisi yapýþtýrmýþ tokadý :
”Köpek ölüsüne Allah rahmet eylesin denir mi?”
Ne söyleyeyim demiþ çocuk.
“Pis mundar” dersin demiþler.
Çocuk unutmamak için -pis mundar, pis mundar- diyerek
Bir çedikçinin önünden geçerken, diktiði çediðin ipini diþiyle çekmeye çalýþan çedikçi, pis mundar diyen çocuða kýzarak, pis mundar ben miyim, sen misin, diyerek çocuða bir tokat da o vurur.
Çocuk ne diyeyim diye sorar?
Çedikçi :
“Çek uzasýn, çek uzasýn” demesini söyler.
Çocuk, bu iki kelimeyi söyleyerek giderken,
yolu, yaramazlýk yapan çocuðunun kulaðýný çeken
kadýnýn önüne düþer… Kadýn kendi çocuðunu býrakarak,
“çek uzasýn, çek uzasýn” diyen çocuðu pataklamaya baþlar.
Çocuk : Beni niçin dövdün diye sorar?
Kadýn, biraz da piþman olarak :
“Hiç “ deyince, ‘hiç, alacaðýný hatýrlayarak tuzcuya gider.

Hafýzamý yoklamak için, çocukken anlatýlan bu tekerlemeyi yeniden sýraladým.
Günümüze de uyuyor. Hiç uðruna geçmiþte bu kadar insan baþý yenirken, astýklarýmýz, kaybettiklerimiz yerine, bazý kiþileri sanki, daraðacýndan alýp, meclise getireceðimiz, salývereceðimiz gibi geliyor bana..