Leyla Karaca’nýn “Görünmeyen Uyum” baþlýklý yazýsý çok etkileyici geldi bana. Bunun nedeni yazýnýn konusundan çok dokusu. Belki de yazýyý böylesine etkileyici yapan yazarýn felsefe üzerine çalýþmýþ olmasýdýr.

Yazý bir tarafta kadim felsefi anlayýþlara uzanýrken diðer tarafta halk edebiyatýna dokunan geniþ bir yelpazede kavramlarý ve anlayýþlarý harmanlýyor. Bunu “görünmeyen bir uyum” içinde yapýyor, insaný þaþýrtýyor. Görmediðin bir þeyi görmene yardýmcý oluyor veya düþünmeyi çoktandýr unuttuðun þeyleri düþündürüyor.

Sanatta ve edebiyatta zýtlar veya aslýnda bir arada olmasýný düþünmediðimiz þeyler bir araya geldiðinde farklý bir þey ortaya çýkýyor. Bir anlamda faklýlýklar arasýndaki ortak unsurlarý sanatçý yakalayýp beðenilen bir þey ortaya çýkarýyor. Aslýnda ilk bakýþta bizim göremediðimiz uyumu görüyor.

Güzel yazý aslýnda bizi þaþýrtan, düþündüren, bazen de güldüren yazýdýr bana göre. Bir de yazýya anlattýðý olayýn sindiði yazýlar var. Yazýnýn konusu olay deðil sadece, yazýnýn kurgusu da þaþýrtýcý olabiliyor.