gece mor carsafli yataginda tek elini yastigin altina sokmus, yanaginin ustunde uyumaya calisirken aklina gelen, vucudunu titreten, zihnine korkunc bir huzursuzluk veren dusuncelerle kivraniyordu. her sabah uyandiginda duydugu o hafiflik duygusu, islak agzi, ve basucunda duran su bardagi yoktu bu sabah uyandiginda. karnini icine cekip bir an icin gozlerini kapatti ve gunesin gozune girip onu rahatsiz etmedigi ama icini isittigi bir sahil evinde olmak istedi. o evde sabah kahvaltilarinda portakal suyu icilirdi. kimsenin acelesi yoktu. herkes sevecendi ve gazete okuyorlardi. o ise acele acele kahvesini icip gozune giren gunes ve saclarini dagitan ruzgarla kotu kokan bir minibuse binip masasinin basina oturmak uzere ise gidecekti. nefret etmiyordu bundan ama yine de birakmak icin gecerli nedenleri vardi. sabah uyandiginda yan bakkaldan bir sise sut alip kedisini beslemek ve kendine cay demlemek istiyordu. rahat ve guzel bir yasam icin didinip durmak, bir gun bunun olabilecegi umuduyla giderek nefret ettigi isler yapmak ruhuna iyi gelmiyordu kotulestiriyordu onu gunden gune enerjisini bitiriyordu. hayata karsi surekli bir savasim icinde olmak, elde etme cabasi ve nefes almaya vaktinin olmamasi onu sikiyordu.

þansa inanmazdým hiç eskiden. piyango bileti almak için durmazdým sokaðýn ortasýnda, bira içilen yerlere gelip kazý kazan satan tiplere gýcýk olurdum, hayatlarýyla oynuyorlardý, hoþ deðildi, sadece gerçek ve biraz da rüyalar vardý, çünkü rüyalar hayatýmý renklendirmeye yetiyordu, o kadar da karanlýk deðildi. hatta tabii ya, güneþtim ya ben, kendimi de aydýnlatmýþým o zamanlar, saçlarýma çiçekler taktýðým zamanlar, gecenin bir körü pencereden sokaðý izleme gereði duymadýðým zamanlar, herhalde her þeyin daha parlak olduðu zamanlardý.

þans bir süre sonra denk gelmeye baþlamýþtý, ama pek de iyi þans sayýlmazdý, o zaman su ve kahve ve sabahlarý 6 buçukta uyanýnca aynadan kendime bakarken rahatsýz olmamak vardý, o zaman hava daha soðuktu, yaðmur da yaðmýyordu, kuru bir ayaz vardý, söðüt aðacýnýn yapraklarý dökülmüþtü, altýnda oturunca bile üþüyordu insan, sahne arkasýna geçmiþ gibi hissettirmiyordu artýk dallarý. yýllar önceydi sanki, ama güzeldi de, suç iþlenmiþti, sanki dýþarlarda bir yerde, ahþap masalarda oturan gözlüklü insanlar hep benim hakkýmda konuþuyordu ama pek de önemli deðildi çünkü gerçeði bulduðumu düþünüyordum, sanki gerçek kýrmýzý içkiler ve bir gün beni alýp götüreceðine, uzaklara götüreceðine inandýðým bir çift elden ibaretti.

zaman geçiyordu, sanki giderek uzaklaþýyordu hayat, düþmek ve yükselmek birlikte gelmiþti ama dengede duramýyorlardý, hava kararýnca uyku tutmamaya, sabahlarý beden yataktan kalkmak istememeye baþlamýþtý, kahve aðýr geliyordu, sözler batýyordu, kalbimi acýtýyorlardý, ha bir de kalbimin olmadýðý söyleniyordu, hani annem bana kurabiye yapýp çay getirince söylerdi, iyi bir insan olduðumu, bunlar siliniyordu, ama vazgeçemiyordum, vazgeçmek zordu, bir gün güzel olacak, birlikte paylaþacaðýz sözlerimizi ve artýk masalardan kalkýp gitmeyeceðiz ayrý yerlere diye umut ediyordum.

olmadý, bir hafta geçirdim abuk subuk, geçenlerde bir hafta, renkliydi, ama ayný zamanda bulanýktý bu renkler, saat vuruyordu ve korkutuyordu bizi, belki zamanýn geçmesi deðil, onun pek farkýnda deðildik kanlardaki anormal oranlardan, ama sesler korkutuyordu, birlikte ve yalnýzdýk, fazlasýyla kliþeydik ama çok gerçektik, bir süre sonra acýtmamaya baþladý, kim diye sormuyordum, yanýna gidip kollarýna dokunmak, gözlerimin içine bakmasýný istiyordum, ya ben beceremiyordum samimi biri olmayý ya da o istemiyordu. kim bilir. ama renkler vardý, turuncu, akþamüstü hava kapanýyordu, serinliyordu, yalnýz baþýmaydým, telefon bir köþede duruyordu, sanki bir þeyler deðiþecek diye umuyordum ama fazla bir deðiþiklik yoktu, iþtah, duyarlýlýk, tüm bunlar bir anda silinip gitmiþti, belki o yola girdiðimizi fark etmiþtim ama kendi kendime açýklayamayacak kadar korkak ve zayýftým, zayýflýk çok fazla þey kaybettiriyor insana, yapraklar, þiþeler, kýrýk bardaklar, evde aðýr, ama güzel bir koku býrakýyor ama gücünü alýyor elinden, hayýr veya evet diyemeyecek kadar, cevap veremeyecek kadar zayýf.  

tabi eðleniyordum da bu durumdan, yirmi dört saat, durmak yok, abuk subuk konuþmalar sýkmýyordu beni, bir arkadaþým geliyordu, loþ ýþýkta iliþkilerden bahsedip, akþama doðru dýþarý çýkýyorduk, bir yerlere davet ediliyorduk, hoþtu tabii, eðlence son dozlarda, aynadaki suratým, boynumdan gelen yasemin kokusu, heyecan vardý, çok fazla plastik bardak ve serin hava, duvara yansýtýlan garip resimler, yanýmda biriyle aþaðýya sigara atýnca çamlarý yakacaðýmýzý düþünüp bir an için korkmak sonra aþaðýlarda bir yerlerde çantamý aramaya gitmek, ve ev her zamankinden daha aydýnlýktý, sonra korku filmi gibiydi bazen tabii, ama korku filmini seyredemeyecek kadar, -kaldý ki içine gireyim, dalgýndým, uyuþmuþtum, eðlenceden deðil belki ama yirmi dört saat diyorum iþte, cevap vermek zor geliyordu, belki de istemiyordum, o kadar da mühim deðildi, yine sabah olacaktý ve yine beni býrakmayacak bir kaç þiþe ve arkadaþ vardý.

bundan sonrasý çok daha hýzlý, bir anda hýzlandý, renklendi, kana bulandý, birileri bayýldý, mutfaktaki masa örtüsünün renkleri birbirine karýþýyordu ve biz gülüyorduk, loþ ýþýkta, sonra insanlar sinemadan ve ufolardan konuþuyordu balkonda, birileri yataðýmda sýzmýþtý, tuvaletin kapýsý açýlmýyordu, biz gülüyorduk, yanyana, herkes, insan, insanlar, sabaha kadar, uyku yok, bir gün biteceðini bilemezdim zaten, ama özlemek de gelmiyordu içimden, düþünmek yetmiyordu o yüzden ben de düþünmüyordum, küpelerim sallanýyordu kulaklarýmdan, bazen ellerim titriyordu, içtiðim her þey boðazýmdan geçip tekrar aðzýma gelmeye baþlamýþtý, evde ekmek yoktu, bir kaç parça kraker, köpek de yok, koridor bomboþ, her zaman deðil tabi, geceleri mesela çok fazla ayak sesi vardý, durmuyorduk, kimse, kimse durmak istemiyordu, nedendi ki durmak, gerek var mýydý, bütün þiþeleri birbirine karýþtýrýp içiyorduk artýk, son güne dek, yalnýz kalana dek, sonsuza kadar yalnýz ve bundan dolayý mutlu, mutlu da denmez buna ama hissizleþmek böyle bir þey olsa gerek, düþünüyorum yalnýzlýk hem de yarýyordu bana, uzaklarda, bir güney sahilinde ne halt edecektim, kendimi kaybetmekten öte, ama zaten en baþýndan beri bu deðil miydi istediðim tek þey.

bir çift kristal küpe, kýrýk bir ametist yüzük veya kadife kurdelalý tozlanmýþ pabuçlar dünyevi zevklerimi tatmin ederken algý kapýlarýmýn bu enfekte olmuþ hali beni sonu gelmez hezeyanlara, elma bahçelerine ve hafifce canýmý yakan bir var olma saçmalýðýna sürüklüyor

2004

kendime bi christian dior pardösü alacak kadar param olsa o parayla christian dior pardösü almam, ne bileyim onun yerine aðaçlardan kiraz toplarým yere düþüp dizimi kanatýrým elimde tutamadýðým cam kasenin kýrýklarý avcuma batar falan. sokakta uyumak pahasýna o þehre giderim mesela diþ fýrçasý bile almadan...

2004

önce birileriyle paylaþacaðýný düþündü. sarý kurdeleli kýzlar, cin-vermut, manhattan, ciao, modern zamanlara ayak uydurmuþ isimler, öbekler, kalabalýklar. sonra paylaþmadý ama her zaman düþündü. denize karþý bir sigara tüttürürken veya küçük lokmalar halinde mandalina yerken küçük sehpanýn üzerinden. içine, renkli toplu iðneler koluna batýyormuþ, köftenin yaðý ellerine sýçrýyormuþ gibi bir his vererek bir huzursuzluk çöreklendi. paylaþmadý ama huzursuzlukla düþündü. yelkenlilerin direklerine bakarken, erkek gömleði giymiþ kýzlar geçerken yanýndan, hava nefes alýnamayacak kadar sýcak ve çamurluyken, hep onu birileriyle paylaþmanýn korkusunu, hep onu baþka yastýklarýn üstünde, hep onu baþka kokulara karýþmýþ olarak düþündü. korku. ýslak ayaklarýna bir deniz anasý çarpmýþ gibi. veya, elbisesi düþmüþ çamurda sürünüyor. kim bilir, belki domatesin içinden kýrmýzý kurtlar çýkýyor. kovuðunda yaþayan küçük kanatlý þey balçýða bulanmýþ, uçamýyor. hiç geri dönmemecesine uzayan bir yol. sabun kokan çiçeklerle örülü evlerin olduðu yokuþtan hafif elbisesiyle bir kýz yuvarlanýyor. alerji. sýrýtýþ. hava kararýyor.

öldürüleceðini bile bile köpeklerin giremediði parktan çimlere basmadan ve sincaplarýn yanýndan þarap içen bir çifte gülümsedikten ve saðdaki büfeden bir þiþe limonlu su aldýktan sonra geçerken, bu sýrada aklýna yeni gelen fransýz filmine gitmek gelmiþken, soðuk bir el omzuna dokundu.

sahiden yaþanmasý gereken bir þehir, güzelliði kirliliði ve kullanýlmýþlýðýnda.

sevgili dava satanlar,

hani 6 saatte bir yenilenmiþ cep telefonu modelleriyle eskileri deðiþtirecektik? bir gün uzatarak geç kalýyorsunuz. teesüf ediyorum.

mirrormirror6alfabeff7egoism

helezonlar halinde dönüp içinden tekrar kendiyle birleþen hayallerim var. hepsi ayný kiþi, ayný yerler, ayný zaman odaklý. ben, hep ayný, egoist, kendini öyle çok seviyor ki, onu kimse o þekilde sevemediði içindir tüm bu üzüntüsü belki. düþünce binbir parça.

kendimi kustuðum yazýlarým hayatým her þeyi herkese anlatmaya çalýþýyorum ne saçmayým allahýn belasý bir bireyim

her an soru iþaretleri ünlemler, bir de üç nokta olsa be kardeþim, veya sadece bir nokta, noktalamak için çirkinliði ve endiþeyi, binyüzlülüðü ve pis pis sýrýtan ve hayatý kendi çöplüðü sanan herkesi, herkes, bu hikayenin sonu neden yok diye soran herkes asýlmalý

postpostpostpost-travmatik nazizm öykünmeleri.

"ben, zaten yazýlarýma kendimi alet etmiþtim ilkin.

ciðerim beþ para etmezdi.

çünkü, hakikaten it gibi duygusaldým.

her þey, ama her þey sinirimi bozuyordu.

moralim sýfýrdý.

sýfýr moralimin içinden sirk hayvanlarý atlýyordu.

polis, aþklarýmdan þüphelenip peþime düþmüþtü.

artýk sahte kimlikle aþýk olabiliyordum."

i.ö, flu'es 75.

sevgili adam,

senin kapýn her zaman yanýmdan binlerce insanýn da benimle birlikte geçebileceði kadar geniþ ama ben hala küçücüðüm. hiçbir zaman kapýný kaplayamayacaðým belki de. belki de bir türlü öyle sanamayacaðým. kim bilir. dediðin gibi.

uyku.. uyku çok garip. küçük bir düþünce. bir an her þeyi yapabileceðim. sonrasý hiç. sonra rahatlama. sonra endiþe. yine rahatlama. ama sonra hep endiþe.

asýl önemlisi artýk kendimi nasýl gördüðüm deðil. belki de görmüyorum kendimi. en son bir salýncakta asýlý kaldým. ama diðerleri. dýþarda, gözleriyle izleyenler. salýncaktan çoktan düþtüðümü görenler. düþtüðümü, çamurlandýðýmý ve kalkamadýðýmý.

her gün kafama dank ediyor: belki odamýn bir köþesinde siyah bir muska bulmayabilirim. ama siyah gözlü insanlar arkamda. önümde. ben tanýmýný bana yaptýrmayanlar. küçük parmaklarda çýkmýþ ojeler. duvarda uzayan gölgeler. vücudum çöplük yangýný.

önüme bir deniz koysalar bakmak istemeyeceðim. kývýrcýk saçlý insanlarla iyi geçinemeyeceðim. sanýrým bunlar benim hatamdý. neticede her an, her þey kendi kendime, kendi halinde, içimde.

sevgili adamýn samimi söylüyorum hiç suçu yoktu. ben suçum.

sevgili adam,

benim seni ve seninle ilgili olan her þeyi düþünmekten ellerim titriyor artýk, pencereden dýþarý bakýyorum ama hiçbir þey görmüyorum sadece yüzler ve sesler var.

lütfen gerçeði anlatýr mýsýn

belki bir gün anlatýrsýn, bekleyeceðim yine de.