UNUTULDU

gözlerim alýþkýn artýk
boþluklar ve öyle
mezar karanlýklar
görmeye
                     sen ben o biz
                     baþkalarý  
                     ve daha
güneþleri kapkara görmekle
ne bilinçlerimizde esintiler
býraktýk
ne de en sevdiðimiz
elma bahçelerinde bir pembe
en kötüsü
yapraklara/ bir güz bitiminde
          de olsa/
özlem yüklü olduk katar katar
                    sen ben o biz ve daha
                    baþkalarý
                    de ki milyonlarcasý
öylece
beklemelerimizi
bu boþluklar ve karanlýklar ortasýnda
neye kuracaðýmýzý
þaþýrdýk

PARKTA SONBAHAR

Taflanýn yapraklarý arasýnda örümcek aðlarý zaman zaman parlayan çizgilerle ortaya çýkýyor, güneþin ýþýklarý vurdukça. Hafiften de bir esinti var, kurumuþ yapraklarý oradan oraya kararsýzca savuruyor. Uçuþan böcekler de,sanki esintiye karþý koymak istercesine uçup uzun kavisler çizerek geri dönüyorlar  yapraklarýn arasýna...

Kimi zaman výzýldayan bir muþtu arýsý sarý çiçeklerin arasýndan görünürken günün artýk eskidiðini görüyor, kuþlarýn sesini aramaya baþlýyorum sanki. Oysa yaklaþan akþamla birlikte kuþ sesleri de kaybolmuþ gibi...

Arada bir yükselen insan sesleri geliyor parkýn içinden, sonra þarkýlarýn son dizeleri gibi yavaþça uzaklaþarak bir yerlere gidiyorlar...

Evlerin, aðaçlarýn arasýndan ufukta bir parça deniz görünüyor, ama kokusunu serinliðini de duyumsamak istiyorum. Havada deniz kokusunu ve serinliðini arýyorum, var mý bilemiyorum...

Yerlere bakýyorum, karýncalar yok. Artýk, kýþ geliyor, anlýyorum...

17.10.2007